بریده‌هایی از کتاب عادت های اتمی

تصور کنید اتاق شما نامرتب است و می‌خواهید آن را تمیز کنید. اگر انرژی خود را به تمیز کردن اتاق اختصاص دهید، اتاق تمیز می‌شود؛ اما اگر به آن بی‌نظمی که باعث نامرتب شدن اتاق شده، ادامه بدهید، به زودی تلی از زباله و آشغال خواهید داشت که همیشه تصمیم داشتید آن را تمیز و مرتب کنید. از آن‌جا که هرگز سیستم خود را تغییر نداده‌اید، باز هم به همان نتیجه خواهید رسید. شما علائم مشکل را برطرف کرده‌اید؛ اما در علت آن تغییری ایجاد نکرده‌اید. دستیابی به هدف تنها در «همان لحظه» زندگی ما را تغییر می‌دهد. به اشتباه تصور می‌کنیم باید نتایج خود را تغییر دهیم؛ در حالی‌که نتایج مشکل‌ساز نبوده‌اند. چیزی که باید تغییر دهیم، سیستمی است که آن نتایج را ایجاد کرده است. وقتی که مشکلات را در سطح نتایج حل کنیم، فقط به‌طور موقتی آن‌ها را حل کرده‌ایم.

هویت تازه به شواهد و مدارک تازه نیاز دارد. اگر دائم رأی قبلی را بدهیم، همان نتیجهٔ همیشگی را می‌گیریم. اگر چیزی عوض نشود، چیزی هم در آینده تغییر نمی‌کند. این فرایندی ساده و دو مرحله‌ای است: ۱.‌ تصمیم بگیریم چه نوع آدمی می‌خواهیم باشیم. ۲‌ .با بُردهای کوچک آن را به خودمان ثابت کنیم.

چه کاری برای من به منزلهٔ سرگرمی، و برای دیگران به منزلهٔ کار است؟ معیار اینکه آیا برای کاری ساخته شده‌اید یا نه، علاقه به آن کار نیست، بلکه این ا

شما دوست دارید رفتار افراد موفق را تقلید کنید؛ چون دوست دارید خودتان هم به موفقیت برسید. بسیاری از عادت‌های روزانه‌تان تقلیدی از انسان‌های مورد تحسین شما است.

به آسانی می‌شود اهمیت یک لحظهٔ تعیین‌کننده و حساس را بیش از حد برجسته کرد و ارزش ایجاد پیشرفت‌های کوچک در کارهای روزمره را نادیده گرفت. اغلب انسان‌ها خود را متقاعد می‌کنند که دستاوردهای بزرگ به اقدامات بزرگ نیاز دارند. برای کاهش وزن، راه‌اندازی کسب‌وکار، نوشتنِ کتاب، پیروزی در مسابقات یا دستیابی به هر هدفی، چنان فشاری به خودشان می‌آورند که زمین زیر پاهای آن‌ها به لرزه دربیاید و به چنان پیشرفتی برسند که همه از آن حرف بزنند. پیشرفت یک‌درصدی قابل توجه نیست و گاهی اصلاً به چشم نمی‌آید؛ اما می‌تواند در بلندمدت بسیار مؤثر باشد.