بریده‌هایی از کتاب سپاسگزاری

«ویلیام وارد» می‌گوید: خداوند هر روز ۸۶۴۰۰ ثانیه را به‌شما هدیه کرده است. اولین ثانیه را با گفتن «متشکرم» آغاز کنید! زنده بودن، توانایی دیدن، شنیدن، راه رفتن، سخن گفتن ـ آیا این هدیه‌های بزرگ شایسته سپاس‌گزاری از پروردگار نیستند؟ زنده بودن، خود به‌تنهایی بزرگترین نعمت است. همان‌گونه که شاعر عارف «اِمیلی دیکنسون» نگاشته: «درک و احساس زندگی، نهایت لذت است.» هر بامداد هنگام برخاستن از خواب، باید جویای این لذت و این احساس شگفت‌انگیز باشیم. همواره به‌دوستانم می‌گویم: «گذشته» چک باطله است. «آینده» سفته مدت‌دار است. فقط «حال» پول نقد در اختیار است. آن را خردمندانه و سنجیده خرج کنید.»

«جورج هربرت»، شاعر معروف، چنین نیایش می‌کند: «بار پروردگارا، تو نعمت‌های بی‌شماری به‌ما ارزانی داشته‌ای، این نعمت را نیز بر آنها بیفزا، دلی سپاس‌گزار!» چه دست به‌نقد هستیم برای خواهش کردن و دریافت نمودن! و چه سست هستیم برای ابراز واژه جادویی «متشکرم!»

اما سپاس‌گزاری نباید صرفا به‌بیان کلمات منحصر شود. باید از رهگذر یک اقدام عملی ابراز شود وگرنه در حد یک تظاهر باقی می‌ماند

پیشنهاد کاربردی شماره ۱: (روز را با سپاس‌گزاری از پروردگار آغاز کنید!)

مهم این است که به‌ویژه هنگام برخاستن از خواب، احساس خوشایند درک لحظه حال را قدر بدانیم. نباید اجازه دهیم حسرت گذشته برگشت‌ناپذیر و آینده موهوم، شکوه روزی را که پیش روی ماست خدشه‌دار کند. بیایید روز را با تقدیم سپاس به‌پروردگار آغاز کنیم. هر چند زندگی ناملایماتی دارد اما شگفت‌انگیز نیز هست. هر روز مجال تازه‌ای برای زندگی کردن، عشق ورزیدن، به‌تلاش و تفریح پرداختن و انسان‌هایی بهتر از خود ساختن، می‌یابیم. پس آیا برای دوباره آغاز کردن هر روز نباید ممنون پروردگار باشیم؟

پروردگارا! نه در پی ثروتم، نه قدرت، نه لذت این یا آن دنیا، به‌تو و تنها تو نیازمندم! اشتیاق و دلبستگی عمیق ارزانی‌ام دار، از نعمت اشک‌هایی برخوردارم ساز که چه بسا شبانگاهان و در لحظه‌های تعمق مرا بیدار نگه می‌دارند و روز هنگام بر توانم بیفزا تا بار گران را در مسیر ناهموار زندگی بر دوش کشم! از تو سپاس‌گزارم، به‌پاس نعمت‌های بی‌کرانی که به‌من ارزانی داشته‌ای!

از شما می‌خواهم که به‌وقت گرفتاری و دشواری و رنج، حقیقتا خدا را سپاس گویید. اشکال بسیاری از ما این است که در تنگناها با اشتیاق فراوان خدا را می‌خوانیم، اما به‌وقت گشایش او را از یاد می‌بریم. پس صرفا به‌خاطر منفعت خود خدا را می‌خواهیم؛ به‌گونه‌ای رفتار می‌کنیم، گویی خدا باید در خدمت اهداف ما باشد.

واکنش تند و عصبی به‌دشواری‌ها، با تدبیر الهی مقابله می‌کند. باید با روی باز پذیرای آنها بود و یقین داشت که «این نیز بگذرد.»

بیایید به‌خاطر رنج‌ها، شکرگزار خدا باشیم ـ از آن‌رو که به‌ما درس رحم و شفقت می‌دهند. بیایید به‌خاطر درد و رنج بیماری خدا را سپاس گوییم ـ از آن‌رو که گذشت و بردباری به‌ما می‌آموزند. به‌خاطر دوستانی که به‌ما آزار می‌رسانند و ما را بر زمین می‌زنند قدردان خدا باشیم ـ زیر به‌این ترتیب، ویژگی الهی بخشش را می‌آموزیم. به‌خاطر دشواری‌ها، خدا را سپاس گوییم، زیرا شجاعت را می‌آموزیم. و بیایید به‌خاطر ناکامی‌ها شکر کنیم، زیرا به‌ما می‌آموزند که برای تدبیر الهی آماده باشیم! «شارل دوگل» یکی از برجسته‌ترین دولتمردان قرن بیست و یکم می‌گوید: «فرد با شخصیت، جذابیت‌هایی در وجود مشکلات می‌یابد، زیرا فقط در کنار آمدن با دشواری‌هاست که می‌تواند به‌قابلیت‌های خود پی‌برد. «آیا به‌راستی، تنگناها، سکوی پرش به‌سوی موفقیت‌های بزرگ نیستند؟

نباید اجازه دهیم حسرت گذشته برگشت‌ناپذیر و آینده موهوم، شکوه روزی را که پیش روی ماست خدشه‌دار کند. بیایید روز را با تقدیم سپاس به‌پروردگار آغاز کنیم.

قدرشناسی، روح جوانی را در شما می‌دمد، از این‌رو شما را قادر می‌سازد تا دست معجزه‌گر خدا را پیرامون خود مشاهده کنید. کودکان از این موهبت بزرگ بهره‌مندند و شور و نشاط آنان کاملاً به‌دیگران منتقل می‌شود. هرچه پیرتر و سالخورده‌تر می‌شویم این حس شادمانی را از دست می‌دهیم و همه چیز را باری به‌هر جهت می‌انگاریم. دلمرده و منفی‌باف می‌شویم. پس اگر می‌خواهیم کودک درون مان را زنده نگه داریم، بیایید همواره سپاس‌گزار خداوند باشیم! سپاس‌گزاری، ما را به‌انسان‌هایی خوب و خواستنی تبدیل می‌کند که دیگران را به‌سوی خود جلب خواهیم کرد و شاهد افزونی پیاپی دوستان خود خواهیم بود.

نگاه به‌بالا، به‌خدا، جلوه ایمان است و همواره می‌تواند به‌ما قوت‌قلب ببخشد!

«تادئوس گولاس» می‌گوید: «در درون یا بیرون خویش، نیازی به‌دگرگونی نیست، صرفا نگاه خود را دگرگون کنید.»

روش واقعی شکرگزاری آن است که زندگی خود را به‌گونه‌ای بسازی که برای پیشکش به‌خداوند باشد. ثابت کنی که به‌او تعلق داری و سخنانت، رفتارت و افکارت، همگی در برابر عظمت الهی هیچ است.

قدرشناسی، روح جوانی را در شما می‌دمد، از این‌رو شما را قادر می‌سازد تا دست معجزه‌گر خدا را پیرامون خود مشاهده کنید. کودکان از این موهبت بزرگ بهره‌مندند و شور و نشاط آنان کاملاً به‌دیگران منتقل می‌شود. هرچه پیرتر و سالخورده‌تر می‌شویم این حس شادمانی را از دست می‌دهیم و همه چیز را باری به‌هر جهت می‌انگاریم. دلمرده و منفی‌باف می‌شویم. پس اگر می‌خواهیم کودک درون مان را زنده نگه داریم، بیایید همواره سپاس‌گزار خداوند باشیم!

برای ابراز این روحیه شکرگزاری باید از نعمت‌های خدادادی‌مان به‌بهترین شیوه ممکن بهره ببریم. جسم، فکر، حواس و هوش ما نعمت‌های شگفت‌انگیزی هستند که باید به‌بهترین شکل به‌کار آیند.

اگر کسی به‌شما کتابی بدهد، از شما می‌پرسد: «آن را خواندی؟ خوشت آمد؟» اگر کتاب را روی طاقچه بگذاری و نخوانی، هدیه را بی‌استفاده گذاشته‌ای و آن را حقیر شمرده‌ای ـ و از این‌رو تشکر تو بی‌معنی است. نعمت‌های خداوند نیز همین‌گونه است. آن‌گاه که به‌بهترین روش ممکن از آنها بهره می‌گیری، شکرگزاری شما حقیقی و صادقانه است.

بر مشکلاتت تمرکز کنی، چند برابر می‌شوند؛ نعمت‌هایت را برشمری، زندگی‌ات هرچه بیشتر دلنشین خواهد شد.» سپس افزود: «نورمن! توصیه من به‌تو این است که کمتر گلایه کنی و بیشتر سپاس‌گزار باشی. به‌تو اطمینان می‌دهم که می‌توانی از پس همه مشکلات خود برآیی.» «پیل» دریافت که به‌راستی چه توصیه کارسازی بوده است و چنین می‌نویسد: به‌گونه‌ای باورنکردنی، یادآوری نعمت‌های پیشین چه بسا موجب روی‌آوردن نعمت‌های تازه می‌شود. آن‌گاه که جوانه بامبویی می‌خورید، به‌یاد کسی که آن را کاشته است، باشید.