بریده‌هایی از کتاب پذیرفتن

دریا می‌خواهم جنازه‌ام بر آب بیفتد و ساعت‌ها به ابرها خیره شوم مُرده‌ام موج بردارد قایقی باشم که مسافرش را پیاده کرده است و حالا بی‌خیالِ هر چیز بر این ملافهٔ آبی چُرت می‌زند *** مرگ می‌خواست این‌طور زیبا باشد که ما خاکش کردیم

می‌خواهم جنازه‌ام بر آب بیفتد و ساعت‌ها به ابرها خیره شوم مُرده‌ام موج بردارد قایقی باشم که مسافرش را پیاده کرده است و حالا بی‌خیالِ هر چیز بر این ملافهٔ آبی چُرت می‌زند

چوب اما زُل زده است به شومینهٔ خاموشِ گوشهٔ اتاق که مثلِ کورهٔ آدم‌سوزیِ تعطیلی هربار که کُشتِگانش از کنارش می‌گذرند باز هم روشن می‌شود و آن‌ها را می‌سوزانَد

شخصیت‌هایی در من‌اند که باهم حرف نمی‌زنند که همدیگر را غمگین می‌کنند که هرگز دورِ یک میز غذا نخورده‌اند

جنگل، تنها یک درخت است که در هزاران شکل از خاک گریخته است

و تازه می‌فهمم این رگِ سرخِ کاموا که روزهاست بر میز رها شده، از گردنم شکافته است

گفته بود می‌رود اما رفت و گفته بود می‌ماند اما ماند و گفته بود می‌خندد اما خندید.

آخرین پرنده را هم رها کرده‌ام اما هنوز غمگینم چیزی در این قفسِ خالی هست که آزاد نمی‌شود

پرسشی که پاسخ است تا ابد زنده می‌ماند پس رهایش کن، بگذار برود!

انسان دوبار به نادانی می‌رسد یک‌بار پیش از دانایی و یک‌بار پس از آن؛ و تنها تفاوتِ این دو در پذیرفتن است

پاییز در اتاق‌های سیمانیِ دربسته قرمزتر است شهر در حاشیه سرد است متن از خط زدن خونی‌ست از شهر از حاشیه از کاغذ بیرون افتاده‌ام و ماهیِ مُرده‌ای دارد رودخانه را با خود می‌برد

زندگی طوری نبود که بشه کلاً باهاش بی‌خیالی طِی کرد تو گفتی: پسر! چی‌کارش داری داره واسه خودش، بازیشو می‌کنه آخه داشت با تفنگش بازی می‌کرد از سرِ اتفاقم لوله‌ش به سمتِ من بود

می‌تواند دیروزهایش را ورق بزند؟ و در صفحه‌ای سفید بنویسد: به آن‌ها که در خاک حل شدند تا طعم سرزمینم را زنده نگه دارند

آیا خاک، دهانِ مُرده‌ها را پُر می‌کند که آن‌چه را دیده‌اند، نگویند؟

آیا خاک، دهانِ مُرده‌ها را پُر می‌کند که آن‌چه را دیده‌اند، نگویند؟

لیوان‌هامان را از نفت پُر کنیم به سلامتیِ هر چیز که دارد تمام می‌شود به سلامتیِ آتش که از سوختن می‌رقصد به سلامتیِ زخم که پوست را زنده می‌کند به سلامتیِ رنج که قرن‌ها خودش را تحمل کرده است

می‌دانم این مجسمه هم اگر پا داشت مرا ترک کرده بود

کلید را در جمجمه‌ام بچرخان و داخل شو به آغوشِ اعصابم بیا در تاریکیِ سرم بنشین اتاق را بگرد و هر چه را که سال‌هاست پنهان کرده‌ام از دهانم بیرون بریز.

آیا برای مُردن همیشه باید بر زمین افتاد؟

زنی خود را از ماه دار زده است