بریده‌هایی از کتاب پذیرفتن

گفته بود می‌رود اما رفت و گفته بود می‌ماند اما ماند و گفته بود می‌خندد اما خندید.

آیا خاک، دهانِ مُرده‌ها را پُر می‌کند که آن‌چه را دیده‌اند، نگویند؟

لیوان‌هامان را از نفت پُر کنیم به سلامتیِ هر چیز که دارد تمام می‌شود به سلامتیِ آتش که از سوختن می‌رقصد به سلامتیِ زخم که پوست را زنده می‌کند به سلامتیِ رنج که قرن‌ها خودش را تحمل کرده است

آیا برای مُردن همیشه باید بر زمین افتاد؟

زنی خود را از ماه دار زده است

مرگ می‌خواست این‌طور زیبا باشد که ما خاکش کردیم

به سلامتیِ رنج که قرن‌ها خودش را تحمل کرده است

می‌خواهم جنازه‌ام بر آب بیفتد و ساعت‌ها به ابرها خیره شوم مُرده‌ام موج بردارد قایقی باشم که مسافرش را پیاده کرده است و حالا بی‌خیالِ هر چیز بر این ملافهٔ آبی چُرت می‌زند *** مرگ می‌خواست این‌طور زیبا باشد که ما خاکش کردیم

لیوان‌هامان را از نفت پُر کنیم به سلامتیِ هر چیز که دارد تمام می‌شود به سلامتیِ آتش که از سوختن می‌رقصد به سلامتیِ زخم که پوست را زنده می‌کند به سلامتیِ رنج که قرن‌ها خودش را تحمل کرده است

چشم‌های بسته، بازترند و پلک، پرده‌ای‌ست که منظره را عمیق‌تر می‌کند بُگذار رودخانه از تو بُگذرد و سنگ‌هاش در خستگی‌ات ته‌نشین شوند بُگذار بخشی زنده از مرگ باشی و ریشه‌ها به اعماقت اعتماد کنند جنگل، تنها یک درخت است که در هزاران شکل از خاک گریخته است