بریده‌هایی از کتاب پذیرفتن

باید کنار بیایم باید بیایم کنار مگر چند دقیقهٔ دیگر می‌شود به راه رفتن وسطِ این اتوبان ادامه داد؟ بوق‌ها تنهاترم می‌کنند و تنهاترم می‌کنند و تنهاترم می‌کنند

می‌تواند فقط چند دقیقه مادرش را از مرگ قرض بگیرد؟ می‌تواند پدر را از گور بیرون بیاورد تا سیگاری را که روشن کرده است، باهم بِکِشند؟

آه، روحِ قطره‌قطرهٔ باران! چگونه بُمب‌ها از تو تنها باریدنت را آموختند

قایقی باشم که مسافرش را پیاده کرده است و حالا بی‌خیالِ هر چیز بر این ملافهٔ آبی چُرت می‌زند

این میزِ به‌هم‌ریخته جنازهٔ یک مهمانی‌ست

دستم مثلِ افقِ سرخِ یک بیابان خالی‌ست

جنگل، تنها یک درخت است که در هزاران شکل از خاک گریخته است

از غم‌هایت مراقبت کن به درس‌ومشق‌شان برس با آن‌ها حرف بزن

مرگ می‌خواست این‌طور زیبا باشد که ما خاکش کردیم

نبودنت نقشهٔ خانه را عوض کرده و هر چه می‌گردم آن گوشهٔ دیوانهٔ اتاق را پیدا نمی‌کنم احساس می‌کنم کسی که نیست کسی که هست را از پا درمی‌آورد

آیا خاک، دهانِ مُرده‌ها را پُر می‌کند که آن‌چه را دیده‌اند، نگویند؟

لیوان‌هامان را از نفت پُر کنیم به سلامتیِ هر چیز که دارد تمام می‌شود به سلامتیِ آتش که از سوختن می‌رقصد به سلامتیِ زخم که پوست را زنده می‌کند به سلامتیِ رنج که قرن‌ها خودش را تحمل کرده است

نوشته بودم «انسان» که سنگین بود وُ دست‌وپا زد وُ پایین رفت

می‌ریزیم ریز ریز ریز چون برف که هرگز هیچ‌کس ندانست تکه‌های خودکشیِ یک ابر است

بر فرورفتگی‌های این سنگ دست بِکِش و قرن‌ها عبور رودخانه را حس کن سنگ‌ها سخت عاشق می‌شوند اما فراموش نمی‌کنند

تو سال‌ها پیش رفته‌ای و جسدهای من در هر کجای این خانه هر یک به کاری مشغول‌اند

زندگی طوری نبود که بشه کلاً باهاش بی‌خیالی طِی کرد

می‌تواند دیروزهایش را ورق بزند؟ و در صفحه‌ای سفید بنویسد: به آن‌ها که در خاک حل شدند تا طعم سرزمینم را زنده نگه دارند

سینه‌ات را بشکاف بُگذار این چند روزِ مانده را من در تو پنهان شوم

آه، روحِ بستهٔ درها! گیرم که قفل‌هاتان را بشکنم دیروزهایم را چه کسی آزاد می‌کند؟