بریده‌هایی از کتاب پذیرفتن

زنی خود را از ماه دار زده است

تنهاتر از آنم که واقعیت داشته باشم به خیابان می‌روم و ساعت‌ها در خودم قدم می‌زنم

بُگذار رودخانه از تو بُگذرد و سنگ‌هاش در خستگی‌ات ته‌نشین شوند بُگذار بخشی زنده از مرگ باشی و ریشه‌ها به اعماقت اعتماد کنند جنگل، تنها یک درخت است که در هزاران شکل از خاک گریخته است

آخرین پرنده را هم رها کرده‌ام اما هنوز غمگینم چیزی در این قفسِ خالی هست که آزاد نمی‌شود

به آن‌ها که در خاک حل شدند تا طعم سرزمینم را زنده نگه دارند

آن لحظه‌ای که دریا جنازه‌ام را به من پس داد

تو رفته‌ای و جای خالی‌ات دیگر در خانه جا نمی‌شود

شخصیت‌هایی در من‌اند که باهم حرف نمی‌زنند که همدیگر را غمگین می‌کنند که هرگز دورِ یک میز غذا نخورده‌اند

نبودنت نقشهٔ خانه را عوض کرده و هر چه می‌گردم آن گوشهٔ دیوانهٔ اتاق را پیدا نمی‌کنم احساس می‌کنم کسی که نیست کسی که هست را از پا درمی‌آورد

مسافران سوار شدند و ناخدا بادبان‌ها را کشید دریا اما صبح، زودتر بیدار شده بود و پیش از آن‌ها رفته بود

من اما روبه‌روی شهری ایستاده‌ام که نای ایستادن ندارد

زیباییِ تو پاییز است که با کُشتنِ درخت پدیدار می‌شود

نوشته بودم «هیچ» که سبُک بود وُ ساکت بود وُ هیچ بود وُ با آب دور شد

تو رفته‌ای و جای خالی‌ات دیگر در خانه جا نمی‌شود

تو گفتی: پسر! چی‌کارش داری داره واسه خودش، بازیشو می‌کنه آخه داشت با تفنگش بازی می‌کرد از سرِ اتفاقم لوله‌ش به سمتِ من بود

به مُردنت عادت کرده‌ام به کُشتنت هنوز نه!

احساس می‌کنم کسی که نیست کسی که هست را از پا درمی‌آورد

دراز می‌کشم و جای انگشتانم را بر خاک پیدا می‌کنم به مُردنت عادت کرده‌ام به کُشتنت هنوز نه!

انسان دوبار به نادانی می‌رسد یک‌بار پیش از دانایی و یک‌بار پس از آن؛ و تنها تفاوتِ این دو در پذیرفتن است

باید کنار بیایم باید بیایم کنار مگر چند دقیقهٔ دیگر می‌شود به راه رفتن وسطِ این اتوبان ادامه داد؟ بوق‌ها تنهاترم می‌کنند و تنهاترم می‌کنند و تنهاترم می‌کنند