بریده‌هایی از کتاب پذیرفتن

تنهاتر از آنم که واقعیت داشته باشم

جنگل، تنها یک درخت است که در هزاران شکل از خاک گریخته است

عمقِ آخرین حرف‌ها مثلِ ایستادن کنارِ دره‌ای می‌ترساندم

تنهاتر از آنم که واقعیت داشته باشم

آخرین پرنده را هم رها کرده‌ام اما هنوز غمگینم چیزی در این قفسِ خالی هست که آزاد نمی‌شود

غروب، جز برای غمگین کردن به چه درد می‌خورد؟

به سلامتیِ هر چیز که دارد تمام می‌شود

و هیچ‌چیز غمگین‌تر از این نیست که مجبور باشی جهنمت را بغل کنی جهنمت را ببوسی

تنهاتر از آنم که واقعیت داشته باشم

زندگی طوری نبود که بشه کلاً باهاش بی‌خیالی طِی کرد تو گفتی: پسر! چی‌کارش داری داره واسه خودش، بازیشو می‌کنه آخه داشت با تفنگش بازی می‌کرد از سرِ اتفاقم لوله‌ش به سمتِ من بود

حالا من بازگشته‌ام مادر! حالا من عذابِ تواَم مادر! من، جهنمِ تواَم! تو مجبوری کهنهٔ جهنمت را عوض کنی و هیچ‌چیز غمگین‌تر از این نیست که مجبور باشی

من اما طوری تنها بودم که ماندنم همه را تنها می‌کرد

دیروز تیربارانش کرده‌اند وُ هنوز به فرار فکر می‌کند

تو رفته‌ای و جای خالی‌ات دیگر در خانه جا نمی‌شود

آخرین پرنده را هم رها کرده‌ام اما هنوز غمگینم چیزی در این قفسِ خالی هست که آزاد نمی‌شود

دیوانه است او که دیروز تیربارانش کرده‌اند وُ هنوز به فرار فکر می‌کند

آه، روحِ قطره‌قطرهٔ باران! چگونه بُمب‌ها از تو تنها باریدنت را آموختند

من مُرده‌ام و حالا خواهرانت غم‌هایی هستند که هر روز بزرگ‌تر می‌شوند... از غم‌هایت مراقبت کن

آخرین پرنده را هم رها کرده‌ام اما هنوز غمگینم چیزی در این قفسِ خالی هست که آزاد نمی‌شود

می‌خواهم جنازه‌ام بر آب بیفتد و ساعت‌ها به ابرها خیره شوم مُرده‌ام موج بردارد قایقی باشم که مسافرش را پیاده کرده است و حالا بی‌خیالِ هر چیز بر این ملافهٔ آبی چُرت می‌زند *** مرگ می‌خواست این‌طور زیبا باشد که ما خاکش کردیم