بریده‌هایی از کتاب یکی برای خانواده‌ی مورفی

می‌تونی بگی... وقتی با اون هستی خودتی؟ همیشه فکر می‌کنم این مقیاس واقعیه یه دوست خوبه.

"از کارهایی که نمی‌کنی پیشمون می‌شی نه از کارهایی که می‌کنی. "

که هر دو می‌ترسیم عشقی رو از دست بدیم که شاید هیچ‌وقت مجبور نبودیم داشته باشیم. که ما هر‌چی رو که توی زندگی می‌خوایم می‌تونیم داشته باشیم، فقط باید تصمیم بگیریم. ولی تونی و من دیگه مجبور نیستیم این راه رو تنها بریم. ما همدیگه رو داریم.

نمی‌دونم چرا وقتی همه‌چیز خرابه، آدم‌ها همیشه می‌گن سعی کن کمی بخوابی. لابد علتش اینه که وقتی آدم خوابه کاری به کارشون نداره.

بعضی وقت‌ها نیاز داری بجنگی، حتی اگه نخوای.»

ولی بیشتر از همه یادم می‌یاد که چطور عاشقانه دوستم داشت. برمی‌گردم و می‌دونم که هیچ‌وقت دیگه اونو نمی‌بینم. ولی تا عمر دارم توی قلبم می‌مونه.

«چیزی که برام مهمه اینه که تو می‌دونی من به عمد ناراحتت نمی‌کنم.»

"از کارهایی که نمی‌کنی پیشمون می‌شی نه از کارهایی که می‌کنی. "

دلم می‌خواد ازش متنفر باشم، ولی نمی‌تونم.

کارلی، یه روز باید بفهمی که خشمی که از دنیا داری فقط خودتو اذیت می‌کنه.

به من یادآوری می‌کنه که چیزهایی بدتر از مردن هم وجود داره.

«تو قوی هستی. اون‌قدر قوی که می‌تونی این غمی رو که توی دلت هست، مخفی کنی.»

خوشم نمی‌یاد وقتی خودت رو با جنبه‌های منفی توصیف می‌کنی. دوست ندارم چیزهای منفی از خودت بگی. حتی به شوخی.

از ترسو بودن متنفرم. حتی وقتی خودم رو شجاع نشون می‌دم اذیت می‌شم، هنوز توی وجودم خیلی چیزها منو می‌ترسونه.

به خودم می‌گم که برگرد و به پاهام دستور می‌دم که حرکت کنن.

مایکل اریک می‌خونه: «خدای بزرگ، برای غذا، اسباب‌بازی‌ها، بیسبال و همه‌چیز ازت ممنونیم. خواهش می‌کنم ردساکس رو برنده کن تا بابا قُر نزنه، و خواهش می‌کنم به ما اجازه بده کارلی رو نگه داریم. اگه تو نمی‌تونی یا سرت شلوغه من از بابانوئل خواهش می‌کنم. آمین.» تونی غمگینه، آدام می‌پرسه: «مامان، بابانوئل کارلی رو زیر درخت کریسمس ما می‌ذاره؟» خانم مورفی می‌گه: «فکر نمی‌کنم بابانوئل برای کریسمس آدم زیر درخت بذاره عزیزم.»

«می‌دونی، بعضی وقت‌ها نیاز داری بجنگی، حتی اگه نخوای.»

«بعضی وقت‌ها نمی‌تونی جلو فکر کردنت رو بگیری. حتی اگه نخوای فکر کنی.»

عشق دادن در هر شرایطی. خودت رو کاملاً وقف کنی برای اینکه خوشحالت می‌کنه به بقیه عشق بدی، نه برای اینکه در عوضش چیزی بگیری.

هر وقت احساس می‌کنم که می‌خوام حرف بزنم دهنم رو با غذا پر می‌کنم.

می‌دونم که این باید یه چیز خوبی باشه، ولی عمیقاً در من اثر ‌می‌کنه و خلأئی به وجود می‌یاره که منو زیر و رو می‌کنه.

چرا می‌خوای شکل بقیه باشی؟»

ـ بذار بغلت کنم کارلی، فکر می‌کنم که آرومت کنه. خیلی دلم می‌خواد، ولی سر تکون می‌دم. می‌گم: «حالم خوبه.» به زمین میخکوب شده‌ام. «دلم می‌خواد که بهم افتخار کنی. دلم نمی‌خواد که ضعیف باشم. دلم می‌خواد وقتی یاد من می‌افتی، یه آدم قوی تو ذهنت بیاد.» می‌خنده. «ذره‌ای ضعف در تو وجود نداره. به علاوه، فکر نمی‌کنی که قدرت زیادی می‌خواد تا آدم بذاره دیگرون کمکش کنن؟» کمی به طرف من خم می‌شه. «خیلی آسونه آدم درو روی خودش قفل کنه کارلی. قدرت می‌خواد که آدم با چیزهایی روبه‌رو بشه که ازشون می‌ترسه.» ـ فقط نمی‌خوام تو منو اون‌جوری ببینی. می‌دونی، آدم به هم ریخته‌ای که مثل بچه‌ها گریه می‌کنه. ـ منظورت یه انسانه؟ ـ نمی‌خوام تو رو ناامید کنم. «چی؟ تو نمی‌تونی منو ناامید کنی کارلی.»

همیشه اولین عکس‌العمل آدمه که اهمیت داره و باید اونو تماشا کنی.

ـ گریه کردن ضعف آدم رو نشون می‌ده. گریه کردن کار احمق‌هاست. ـ نه کارلی، این ضعف نیست، این انسان بودنه.

وقتی که این‌جور زندگی‌ها رو تقسیم می‌کردن من کجا بودم؟

اون کتاب درباره‌ی عشق بی‌شرطه. می‌دونی، عشق دادن در هر شرایطی. خودت رو کاملاً وقف کنی برای اینکه خوشحالت می‌کنه به بقیه عشق بدی، نه برای اینکه در عوضش چیزی بگیری. درباره‌ی اینه که کسی رو بیشتر از خودت دوست داشته باشی.

«تا حالا احساس کردی که... به یه جایی نمی‌خوری؟ مثلاً همه یه چیزی دارن که تو نداری؟» ـ ولی تا حالا فکر کردی که شاید... این تو نیستی که غیرعادی هستی، بقیه‌ی مردم غیرعادی‌ان؟ مردم به تو برچسبی می‌زنن که نیستی؟

بهش نگاه می‌کنم. «می‌دونی، بعضی وقت‌ها نیاز داری بجنگی، حتی اگه نخوای.»

«خب، فکر می‌کنم بعضی‌وقت‌ها قلبمون ما رو هدایت می‌کنه.»