بریده‌هایی از کتاب در بهشت پنج نفر منتظر شما هستند

گاهی وقتی چیز گران‌بهایی را قربانی می‌کنی، واقعاً آن را از دست نمی‌دهی. فقط آن را به کس دیگری می‌بخشی.»

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که خدا می‌تواند به تو بدهد این است: درک آنچه در زندگی‌ات گذشته. تا زندگی‌ات برایت توجیه شود. این همان آرامشی است که دنبالش بودی.»

هیچ‌چیز تصادفی نیست. ما همه به هم وصلیم. نمی‌توانی یک زندگی را از زندگی دیگر جدا کنی، همان‌طور که نمی‌توانی نسیمی را از باد جدا کنی.»

«عدالت، زندگی و مرگ را تعیین نمی‌کند. اگر این‌طور بود، هیچ آدم خوبی جوانمرگ نمی‌شد.»

«مردن پایان همه‌چیز نیست. ما فکر می‌کنیم هست. ولی آنچه در زمین اتفاق می‌افتد، فقط شروع است.»

«ادی، عشق ازدست‌رفته هنوز عشق است. فقط شکلش عوض می‌شود. نمی‌توانی لبخند او را ببینی یا برایش غذا بیاوری یا مویش را نوازش کنی یا او را دور زمین رقص بگردانی. ولی وقتی آن حس‌ها ضعیف می‌شود، حس دیگری قوی می‌شود. خاطره. خاطره شریک تو می‌شود. آن را می‌پرورانی. آن را می‌گیری و با آن می‌رقصی. زندگی باید تمام شود، عشق نه.»

با کلیدهایش بازی می‌کردند. ادی بیشتر هوم‌هوم می‌کرد و زیاد حرف نمی‌زد. می‌دانست بچه‌ها برای این دوستش دارند که زیاد حرف نمی‌زند.

«آه. خب. مردم اغلب جایی را که در آن به دنیا آمده‌اند، کوچک می‌شمارند. ولی بهشت می‌تواند در ناخوشایندترین نقاط باشد. و بهشت به تنهایی مراحل بسیاری دارد. این یکی، برای من دومی است. و برای تو اولی.»

قربانی بخشی از زندگی است. باید این‌طور باشد. نباید از آن پشیمان شد. باید استنشاقش کرد. قربانی‌های کوچک. قربانی‌های بزرگ. مادری کار می‌کند تا پسرش به مدرسه برود. دختری به خانه برمی‌گردد تا از پدر مریضش مراقبت کند. «مردی به جنگ می‌رود...»

«آنچه قبل از تولد تو اتفاق می‌افتد، بر تو اثر می‌گذارد، همین‌طور مردمِ قبل از تو هم روی تو اثر می‌گذارند. هر روز از جاهایی می‌گذریم که اگر به‌خاطر مردمِ قبل از ما نبود، نمی‌گذشتیم. محل کار ما، جایی که وقت زیادی را در آن می‌گذرانیم... اغلب فکر می‌کنیم با ورود ما آغاز شده است. اما این درست نیست.»

عشق، مثل باران، می‌تواند از بالا زوج‌ها را تغذیه و با شعف اشباع‌کننده‌ای خیس کند. ولی گاهی، در گرماگرم خشمگین زندگی، رویهٔ عشق خشک می‌شود و باید از زیر تغذیه شود، باید با مراقبت از ریشه‌هایش خود را زنده نگاه دارد.