بریده‌هایی از کتاب جان آزاده

۶۴: تنهایی اغلب تنهایی را دشمن می‌دانیم. نمی‌خواهیم غم به‌دل خود راه دهیم. بی‌قراریم و سرکش و به‌دنبال کسی می‌گردیم که همراهمان باشد. وقتی خود را در میانه تنهایی می‌یابیم و از آن نمی‌گریزیم، با تنهایی رابطه‌ای برقرار می‌کنیم. می‌فهمیم تهدیدکننده نیست. تنهایی آرامش‌بخش و مفرح است. تنهایی الگوهای جاافتاده و ترسیده‌مان را زیرورو می‌کند.

دیگران دنبال کنم. گفت که آرزوهای بزرگ برای دیگران می‌تواند با خشونت همراه شود – چون می‌خواهیم به داستان موفقیت خود ما تمکین کنند. به‌جایش، مهربان باشید.

آنچه باعث رنج می‌شود گریز از واقعیت‌های زندگی‌ست، دوری از درد و میل به خوشی‌ست – این حس‌مان که اگر کارها را درست انجام دهیم آسایش و خوشبختیِ ماندگار خواهیم داشت.