بریده‌هایی از کتاب غم ها و آدم ها

زندگی در شرایط ناخواسته و نامطلوب که منجر به احساس قربانی بودن و تحقیر می‌شود ما را به طرف نارضایتی خاموش و نهفته در ضمیر انسانی‌مان می‌کشاند و به مرور زمان دچار فراموشی و بی‌تفاوتی و سردی نسبت به روح ناراضی و جسم‌مان می‌شویم. این احساسات و دریافت‌ها باعث می‌شود چیزی در درون ما مقاومتش را از دست بدهد و بشکند و آن احساس کرامت نفس است که در شرایط نامطلوب محیطی خدشه‌دار می‌شود و غرور مثبت انسانی، که به‌طور فطری تمایل به آزادی، سلامت و ارزشمندی دارد خود را تحقیر شده و قربانی می‌یابد و عکس‌العمل فطری و طبیعی ما به شرایط غیر انسانی یا نامطلوب تمایل به خودکشی درونی را در سلول‌های بدن ایجاد خواهد کرد.

اگر خودمان باشیم و هرچه می‌خواهیم و هرچه هستیم را به جامعه و خود نشان دهیم و از رفتارهای غیر صادقانه دوری کنیم و نه درونمان کسی را مسئول بدبختی‌مان می‌دانیم و نه بر کسی منت فداکاری‌هایمان را تحمیل خواهیم کرد. وقتی ما نمی‌توانیم دیگران را راجع به نوع زندگی و رفتارمان توجیه کنیم و احساس می‌کنیم باید تأیید و خشنودی آن‌ها را داشته باشیم، چیزی که روان‌مان را به بند می‌کشد تنها فشار اطرافیان برای مجبور کردن ما به ناخواسته‌ها نیست، بلکه درد ما از عدم صداقت است وگرنه لزومی ندارد برای زندگی شخصی و آرامش درونی تأیید آن‌ها را داشته باشیم.

خودکشی‌های مشکوک به قتل به شکل خودسوزی و مسمومیت آمار بالایی دارد که اگر ریشه‌یابی و پی‌جویی شود ریشه در این مظالم خانگی دارد.

خودخوری واژهٔ مناسبی برای اتفاقی است که تحت تأثیر یک عامل غیر فیزیکی بیرونی در بدن انسان روی می‌دهد. انباشتن اتفاقات ناخوشایند و غم انگیز در ذهن و اندیشه عامل بزرگی در به هم خوردن فعالیت عادی سیستم ایمنی و حتی هورمون‌های مختلف بدن می‌شود. ارتباط مغز و اعصاب که ذهن و اندیشهٔ ما را کنترل می‌کند با مسائل غیرفیزیکی و روانی نشان می‌دهد غم‌ها و ناملایمات و شرایط غیرعادی می‌تواند ارتباط سالم و نرمال مغز و اعصاب را با سیستم ایمنی بدن و سایر بخش‌ها دچار اختلال کند.