بریده‌هایی از کتاب قانون پنجاهم

انسانی که نمی‌تواند رنج را تحمل کند، هرگز رشد نمی‌کند و هرگز ماهیت خود را نخواهد شناخت...

بزرگ‌ترین خطری که با آن روبه‌رو می‌شوید، ضعف فکری و بینشتان است.

«همه در زندگی، روزی، به این باور خواهند رسید که تقلید نوعی خودکشی است... اینکه هرچند جهانِ پهناور مملو از خوبی‌هاست، جز با کارکردن روی تکه‌زمینی که به آن‌ها بخشیده شده، هیچ دانهٔ خوراکی‌ای نصیبشان نخواهد شد. قدرت درونی هر فرد قدرتی جدید در طبیعت است. هیچ‌کس جز خودش نمی‌داند باید چه‌کاری انجام دهد و تا دست‌به‌کار نشود، خودش هم درباره‌اش نمی‌داند!» رالف والدو امرسون

توان قدرت روحی نسبت‌به قدرت جسمی سه به یک است؛ یعنی، انگیزه و سطح انرژی‌ای که شما یا ارتش شما را به نبرد می‌کشاند، سه برابر قوی‌تر از منابع فیزیکی شماست. با انرژی و روحیهٔ قوی تقریباً می‌توانید بر هر مانعی پیروز شوید و از هیچْ فرصت خلق کنید.

باید به این نکته اشاره کنم که آزادی به کسی داده نمی‌شود، باید آن را به‌دست آورد. انسان‌ها همان‌قدر که خواهان آزادی هستند آزادند. جیمز بالدوین

تخیلاتْ بینشتان را تضعیف می‌کند.

زمانی‌که باور ایده‌های دلچسب، دیده‌ها و شنیده‌هایتان را بی‌اهمیت می‌کنند، واقع‌بین نخواهید شد.

از دیدگاه ماکیاولی، طبیعت ثابت ما و میل در پیروی از یک روش عملی یا ذهنی، دقیقاً منشأ بدبختی و بی‌کفایتی ماست.

این قانون کلی طبیعت بشر است؛ انسان از کسانی که با او به‌درستی رفتار می‌کنند، متنفر است و دنبال کسانی است که هیچ اهمیتی به او نمی‌دهند. توسیدید

برای رسیدن به حس خلاقیت، نخست باید لحظهٔ خلأ را تجربه کنید

این کتاب فلسفهٔ خاصی از زندگی است که این‌گونه خلاصه می‌شود: ترس‌ها زندانی هستند که شما را در دامنهٔ رفتاری محدود گرفتار می‌کنند؛ هرچه کمتر بترسید، قدرت بیشتری خواهید داشت و زندگی پربارتری را از آن خود می‌کنید.

افرادِ کمی از برتریِ انتقادهای سازنده نسبت‌به تمجیدهای فریبنده آگاه‌اند. فرانسوا دو لا روشفوکو

شما فردی هستید با ایده‌ها و مهارت‌هایی که فقط مختص شماست؛ اما مردم مداوم تلاش می‌کنند با محدود کردنتان در رده‌های کوچک‌تر، شما را پیش‌بینی‌پذیرتر کنند و کنترلتان را ساده نمایند. آن‌ها می‌خواهند شما را خجالتی یا معاشرتی، حساس یا خشن ببینند. اگر در برابر این‌گونه فشارها تسلیم شوید، شاید نوعی تأیید اجتماعی کسب کنید؛ اما بخش‌های نامتعارف شخصیتتان را از دست خواهید داد؛ همان بخش‌هایی که منبع خاص‌بودن شما و قدرتتان است

انسانی که نمی‌تواند رنج را تحمل کند، هرگز رشد نمی‌کند و هرگز ماهیت خود را نخواهد شناخت...

برای رفع نیازهایتان از دیگران تقاضا نکنید، خودتان آن‌ها را برطرف نمایید و فقط به شعور خود تکیه کنید.

قدرت شما به میزان آگاهی شما از همهٔ اتفاقات اطرافتان بستگی دارد، به حساسیتتان در برابر تغییرات و آگاهی از ساختارهای قدرتی که از درون و بیرون شکل گرفته است.

احمق‌ها در زندگی‌شان در پی اتفاقات سریع، درآمدهای آسان و کسبِ موفقیت و توجه‌اند. خستگی بزرگ‌ترین دشمن و بزرگ‌ترین ترس آن‌هاست. این افراد داشته‌های مورد علاقه‌شان را به همان سرعتی که به‌دست آورده‌اند از دست می‌دهند. حال اگر می‌خواهید از رقیبان خود ماندگارتر باشید و هدفی را پایه‌ریزی کنید که پیوسته گسترش یابد، باید شاگردی کنید و در ابتدا ساعت‌ها مشقت تمرین‌کردن و رنج‌کشیدن را تحمل کنید. در عین حال، باید بدانید زمانی که صرف کرده‌اید، به معنای رسیدن به سطحی بالاتر در هنرآموزی یا شناخت خویشتن بوده است؛ هدف شما رسیدن به بالاترین درجهٔ مهارت است؛ رسیدن به حسی شهودی برای اتفاقاتی که در راه است.

فرد قدرتمند از ابتدای زندگی می‌آموزد متناسب با نیازها و حالات هر لحظه می‌تواند آزادانه تصویر خود را بسازد. او به این روش، دیگران را در وضعیتی نامتوازن نگه می‌دارد و فضایی رمزآلود به خود می‌دهد. باید این راه را دنبال کنید و از بازآفرینی خود لذت ببرید؛ انگار شما نویسندهٔ زندگی خودتان هستید.

حیوانات برای حیات به غرایز و عادات وابسته‌اند و ما انسان‌ها به آگاهی؛ یعنی، تفکری منطقی که آزادی عمل بیشتر و توانایی تغییر رفتار را بر اساس شرایط به ما می‌دهد؛ ولی بخش حیوانی طبیعت ما، همان انگیزهٔ نیرومند برای تکرار مسائل مشابه، تمایل دارد بر شیوهٔ اندیشیدن ما انسان‌ها تسلط یابد.

«اگر انسان همچون شبنم نشسته بر معبد آداشینو هرگز محو نمی‌شد یا همچون مِهی که بر فراز گورستان توریبیاماست هرگز ناپدید نمی‌شد و در دنیا ماندگار بود، چه نیرویی می‌توانست او را به حرکت درآورد؟! باارزش‌ترین ویژگی زندگی ناپایداری آن است.»

مرگ رویدادی است که ما را به همهٔ مخلوقات جهان پیوند می‌دهد؛ یک ارگانیسم باید بمیرد تا دیگری بتواند زنده بماند. فرایندی بی‌پایان که ما بخشی از آن هستیم و این همان چیزی است که با عنوان جهان‌شمولی شناخته می‌شود: ما از دنیای بیرون جدا نشده‌ایم و بخشی از شکل‌های زندگیِ آن هستیم. حس چنین لحظاتی نشاط‌آور است و با واکنش بیمارگونه در برابر مرگ بسیار تفاوت دارد.

اگر از مرگ می‌ترسیم، بی‌شک از زندگی هم می‌ترسیم. باید این دیدگاه را تغییر دهیم و از درون با واقعیت روبه‌رو شویم. مرگ بخشی از زندگی ماست؛ بنابراین برای پذیرش و در آغوش‌گرفتن آن باید راهی بیابیم. فقط از چنین جایگاهی می‌توانیم بر ترس از میرایی خود و سایر ترس‌های کوچکی غلبه کنیم که مزاحم زندگی‌مان هستند.

ترسْ یک ناآرامی حتمی به‌همراه دارد و انسان‌ها با تسلیم‌شدن در برابر آن، انرژی و قدرت خود را از دست می‌دهند. در نتیجه، اعتمادبه‌نفس ضعیف این افراد، به سکونی تبدیل می‌شود که باز هم آن‌ها را پایین‌تر می‌کشد.

ترس واقعی زمانی است که در جایی ثابت هستید و به آن وابسته‌اید.

برای اینکه در کارتان موفق شوید باید به برداشتن گام‌های کُند و جان‌فرسا عادت کنید؛

برای بهتر زندگی‌کردن، دنبال لذت‌های بی‌پایان باشید؛ اما هیچ‌چیز به‌اندازهٔ دنبال‌کردن سرگرمی‌های جدید خسته‌کننده نیست؛ اما اگر اهداف خاصی را درنظر بگیرید که رسیدن به آن‌ها بزرگ‌ترین منبع شادی شما شود، روزهایی هدفمند و راه‌هایی مشخص در پیش دارید و زمان مرگ از چیزی پشیمان نیستید؛

بزرگ‌ترین دشمنتان همراهتان است و آن چیزی نیست جز ترس.

باید راهی برای پیروزی بر ترس‌هایمان بیابیم یا از پیامدهایی که در زندگی برایمان دارند، رنج ببریم

در حقیقت، بزرگ‌ترین خطری که قاچاقچیان در زندگی با آن روبه‌رو می‌شوند، پلیس یا رقبای کثیف نیستند، بلکه ضعف تفکر است.»

وقتی برای دیگران کار می‌کنید، کاملاً تحت فرمان و ارادهٔ آن‌ها هستید. آن‌ها مالک شما و کار شما هستند. در نتیجه، روحیهٔ خلاق شما سرکوب می‌شود. آنچه شما را در چنین وضعیتی نگه می‌دارد، ترس از متکی‌بودن به خود یا ترس از فناشدن است؛ درحالی‌که باید از عواقب وابستگی به قدرت دیگران بیشتر بترسید. در هر کاری، هدف شما باید مالکیت آن کار و فعالیت برای خودتان باشد. زمانی‌که باختن و شکست‌خوردن در کار، به خودتان بستگی داشته باشد، باانگیزه‌تر، خلاق‌تر و سرزنده‌تر می‌شوید و قدرت نهایی زندگی در این است که کاملاً به خودتان متکی باشید.