بریده‌هایی از کتاب نشانه چهار

عشق یک مسئله عاطفی است و هرچه عاطفی باشد در تعارض با منطق واقعی و عاری از احساساتی است که من از همه چیز مهم‌تر می‌دانم. من شخصاً هرگز ازدواج نخواهم کرد مبادا قضاوتم خدشه‌دار شود.

«ما عادت داریم ببینیم که انسان آنچه را نمی‌فهمد به باد استهزا بگیرد.» کلام گوته همیشه پرمغز است.

دلیل اصلی عظمت واقعی انسان در درک او از حقارت خویش نهفته است.

«هیچ ابلهی به اندازه ابلهی که اندک بهره‌ای از عقل دارد موجب دردسر نیست!»

بعید است آدم به‌طور روزمره از شیئی استفاده کند بی‌آنکه اثر شخصی خود را به نحوی روی آن باقی بگذارد که برای مشاهده‌گرِ تعلیم‌یافته قابل تشخیص نباشد.

وقتی ناممکن را حذف کرده باشی، آنچه باقی می‌مانَد، هرقدر هم بعید، باید حقیقت باشد

انسان چه معمای عجیبی است!

بدون فعالیت ذهنی نمی‌توانم زندگی کنم. آیا دلیل دیگری هم برای زندگی وجود دارد؟ بیا اینجا پشت پنجره. هرگز دنیایی چنین ملال‌آور و غم‌انگیز و بی‌حاصل وجود داشته؟ ببین این مه زردرنگ چطور در سرتاسر خیابان پیچ وتاب می‌خورَد و دور خانه‌های قهوه‌ای مات جمع می‌شود؟ چه چیز می‌تواند تا این حد پیش پاافتاده و حقیر باشد؟ وقتی آدم عرصه‌ای برای استفاده از قابلیتهایش نداشته باشد، داشتنِ آنها چه فایده‌ای دارد، دکتر؟

اگر آینده تیره و تاری پیش رو داشتم، بی‌تردید بهتر آن بود که مثل یک مرد با آن مواجه شوم تا آنکه تلاش کنم با امیدهای واهی و تخیلِ صرف به آن روشنایی ببخشم.

وینوود رید در این زمینه نظریات خوبی دارد. او می‌گوید درحالی که انسانِ منفرد یک معمای لاینحل است، در جمع به یک قضیه اثبات شده ریاضی تبدیل می‌شود. مثلاً هرگز نمی‌توانید پیش‌بینی کنید که یک فرد چه کار خواهد کرد، ولی می‌توانید به‌طور دقیق بگویید که تعداد متوسطی از افراد قصد دارند چه کار بکنند. افراد متفاوت‌اند، ولی متوسطِ گروه ثابت می‌ماند. آمار این‌طور نشان می‌دهد.

«هیچ ابلهی به اندازه ابلهی که اندک بهره‌ای از عقل دارد موجب دردسر نیست!»

«هیچ ابلهی به اندازه ابلهی که اندک بهره‌ای از عقل دارد موجب دردسر نیست!»

درحالی که انسانِ منفرد یک معمای لاینحل است، در جمع به یک قضیه اثبات شده ریاضی تبدیل می‌شود. مثلاً هرگز نمی‌توانید پیش‌بینی کنید که یک فرد چه کار خواهد کرد، ولی می‌توانید به‌طور دقیق بگویید که تعداد متوسطی از افراد قصد دارند چه کار بکنند. افراد متفاوت‌اند، ولی متوسطِ گروه ثابت می‌ماند. آمار این‌طور نشان می‌دهد.

ــ ذهن من تحمل ندارد عاطل وباطل بماند. مشکلات و کار بر سرم بریز، پیچیده‌ترین پیام رمز را جلویم بگذار، یا استادانه‌ترین تحلیل را، و من در فضای مناسب خود قرار می‌گیرم. آن‌وقت دیگر نیازی به محرکهای مصنوعی ندارم. ولی از جریان عادی و یکنواخت زندگی بیزارم. شور و هیجان ذهنی برای من ضروری است. به همین دلیل این حرفه خاص را انتخاب کرده‌ام، یا بهتر بگویم، آن را خلق کرده‌ام، چون در سراسر دنیا منحصر به فرد هستم.

چرا باید به خاطر لذتی صرفاً گذرا آن نیروهای عظیمی را که از آنها بهره‌مند هستی به خطر بیندازی؟

ــ نه، نه؛ من هرگز حدس نمی‌زنم. عادت خوبی نیست ــ برای قابلیت منطقی ذهن مضر است. این موضوع صرفاً به این دلیل به نظرت عجیب می‌آید که مسیر فکری مرا دنبال نمی‌کنی یا واقعیتهای کوچک را، که استنتاجهای بزرگ ممکن است به آنها وابسته باشند، نمی‌بینی.

بسیار مهم است که اجازه ندهی ویژگیهای شخصی بر قضاوتت اثر بگذارد. از نظر من، مشتری صرفاً یک فرد است، عنصری است از یک مسئله. ویژگیهای عاطفی با استدلالِ دقیق تضاد دارند. به تو اطمینان می‌دهم دلرباترین زنی که در تمامی عمر شناخته‌ام به جرم مسموم کردنِ سه طفل خردسال برای تصاحب پول بیمه‌شان به دار آویخته شده است، و کریه‌ترین آدمی که می‌شناسم فرد نوع‌دوستی است که قریب ۲۵۰۰۰۰ پوند صرف فقرای لندن کرده است.