بریده‌هایی از کتاب قتل در قطار سریع السیر شرق

همگی ظاهراً حکایت از شخصیتی مهربان و نیکوکار داشتند. فقط چشمها بودند که این فرض را رد می‌کردند. چشمهایی ریز، گودافتاده و حیله‌گر.

قدرت شما در اراده‌تان است، نه در دستهایتان.

قبل از اینکه از خودم بپرسم «این مرد کجا غیبش زده؟» از خودم می‌پرسم: «چنین کسی واقعاً وجود دارد؟» چون اگر این مرد ساختگی ــ یا قلابی ــ باشد، به‌مراتب آسان‌تر می‌شود او را غیب کرد!

همگی ظاهراً حکایت از شخصیتی مهربان و نیکوکار داشتند. فقط چشمها بودند که این فرض را رد می‌کردند

غیرممکن نمی‌تواند اتفاق بیفتد؛ پس غیرممکن، به رغم ظواهر، باید ممکن باشد.

دختری که زندگی خود را تأمین می‌کند باید تودار و محتاط باشد.

ــ عجب! فکرش را بکن! باید برای دخترم نامه بنویسم و برایش تعریف کنم. یادتان هست دیشب به شما گفتم آن مرد چهره‌ای شیطانی دارد؟ می‌بینید که درست می‌گفتم. دخترم همیشه می‌گوید: «هروقت مامان چیزی را احساس کند، می‌توانی آخرین سکه جیبت را هم روی درست بودن آن شرط ببندی».

این ماجرا از هر رمان پلیسیای که تا حالا خوانده‌ام، عجیب‌تر است.

شاید تمام کسانی که اینجا هستند با هم ارتباط پیدا کنند، از طریق مرگ.

قبل از اینکه از خودم بپرسم «این مرد کجا غیبش زده؟» از خودم می‌پرسم: «چنین کسی واقعاً وجود دارد؟» چون اگر این مرد ساختگی ــ یا قلابی ــ باشد، به‌مراتب آسان‌تر می‌شود او را غیب کرد!

چیزی که به نظر من در این پرونده خیلی جالب است این است که ما هیچ یک از تجهیزات و امکانات پلیس را در اختیار نداریم. ما نمی‌توانیم درباره صِحت و سُقم حرفهای هیچ یک از این افراد تحقیق کنیم. تنها چیزی که می‌توانیم به آن تکیه کنیم استقرا است. این قضیه، به نظر من، کار را به‌مراتب جالب‌تر می‌کند. این کار عادی نیست؛ همه‌اش به نیروی عقلانی بستگی دارد.

پوآرو بعد از گفتن انواع ریاکاری‌های مصلحتی و اعلام اینکه برای خانم هابرد قهوه سفارش خواهد داد، توانست به اتفاق دو دوستش آنجا را ترک کند.

باورکردنی نیست، موسیو. همه دنیا تصمیم گرفته‌اند امشب مسافرت کنند!

همه دنیا تصمیم گرفته‌اند امشب مسافرت کنند!

دور و بر ما مردم از هر طبقه، ملیت و سنی نشسته‌اند. با هم بیگانه‌اند، اما برای سه روز دور هم جمع شده‌اند. زیر یک سقف می‌خوابند و می‌خورند و نمی‌توانند از هم دور شوند. در پایان این سه روز، از هم جدا می‌شوند، هرکس به راه خود می‌رود و احتمالا دیگر هرگز همدیگر را نمی‌بینند.

«وقتی مامان چیزی را احساس کند، حتماً درست است

زن‌ها این طور هستند. وقتی عصبانی می‌شوند خیلی قدرت دارند.

من تا آخرین لحظه به همه مظنون هستم

غیرممکن نمی‌تواند اتفاق بیفتد؛ پس غیرممکن، به رغم ظواهر، باید ممکن باشد.

مهربان‌ترین و دلسوزترین آدمها همیشه باهوش‌ترین‌ها نیستند.

خیلی دوست دارم به امریکا بروم. هاردمن گفت: ــ آنجا روشهای پیشرفت را یاد می‌گیرید. اروپا می‌خواهد بیدار شود. الآن تقریباً خواب است.

وقتی می‌خواهید خرگوش بگیرید، راسو را داخل چاله می‌گذارید، و اگر خرگوش آنجا باشد فرار می‌کند.

شهادت مسافران چند نکته جالب را در اختیار ما گذاشت. آقای بوس با ناباوری گفت: ــ واقعاً؟ من که نکته‌ای نمی‌بینم. ــ برای اینکه شما گوش نمی‌دهید.

بیگناه‌ترین آدمها هم وقتی ناگهان با احتمالِ محاکمه شدن به جرم قتل روبه‌رو شوند، وحشت می‌کنند و دست به کارهای بی‌معنا و پوچ می‌زنند.

به جای فرمول رایجِ «از میان چندین نفر، یکی گناهکار است»، من با این مسئله روبه‌رو بودم که از میان سیزده نفر، یک و تنها یک نفر بیگناه بود. آن یک نفر کی بود؟ به نتیجه بسیار عجیبی رسیدم. به این نتیجه رسیدم که فردی که هیچ نقشی در جنایت نداشت همان کسی بود که بیشترین انگیزه را برای این کار داشت.

وقتی می‌خواهید خرگوش بگیرید، راسو را داخل چاله می‌گذارید، و اگر خرگوش آنجا باشد فرار می‌کند.

وقتی می‌نشست زمزمه کرد: ــ فکر نمی‌کنم دل و دماغ خوردن داشته باشم. اما از هرچه که به او تعارف می‌شد می‌خورد؛