بریده‌هایی از کتاب پلک‌زدن

آیا آن‌ها می‌دانستند که چه می‌دانند؟ به‌هیچ‌وجه؛ اما آن‌ها می‌دانستند.

مغز ما از دو استراتژی بسیار متفاوت برای درک موفقیت استفاده می‌کند. اولین استراتژی، همانی است که کاملاً با آن آشنایی داریم؛ استراتژی آگاهانه. ما دربارۀ چیزی که یاد گرفته‌ایم فکر می‌کنیم و در نهایت به یک پاسخ می‌رسیم. این استراتژی منطقی و قطعی است، اما دست‌یابی به آن هشتاد کارت طول می‌کشد. این استراتژی آرام است و به مقدار زیادی اطلاعات نیاز دارد. در این میان، استراتژی دومی نیز وجود دارد که بسیار سریع‌تر عمل می‌کند. این استراتژی پس از ده کارت وارد عمل می‌شود و بسیار هوشمندانه است، چرا که تقریباً به‌سرعت مشکل کارت‌های قرمز را پیدا می‌کند؛ اما این ایراد را دارد که -دست‌کم در ابتدا- عملکرد آن کاملاً زیر سطح آگاهی است. این استراتژی پیام‌های خود را از طریق کانال‌های غیرمستقیم عجیبی مانند غدد عرق در کف دست‌ها ارسال می‌کند.

ما باور داریم که همواره بهتر است تا حد امکان اطلاعات بیشتری جمع‌آوری کنیم و تا آن‌جا که ممکن است، وقت خود را صرف مشورت نماییم. واقعاً ما تنها به تصمیم‌گیری‌های آگاهانه اعتماد داریم. اما لحظاتی وجود دارد، به‌ویژه در مواقع استرس، زمانی که عجله باعث هدررفت نمی‌شود؛ زمانی که قضاوت‌های فوری و اولین برداشت‌های ما، می‌توانند ابزار بسیار بهتری برای درک دنیا ارائه دهند. اولین وظیفۀ چشمک این است که شما را در مورد واقعیتی ساده متقاعد سازد: تصمیماتی که خیلی سریع گرفته می‌شوند، می‌توانند به‌اندازۀ تصمیماتی که بااحتیاط و عامدانه اخذ می‌شوند، مفید و خوب باشند.

زیرا از مراقبت‌های پزشکی نامناسب آسیب دیده‌اند و شکایت می‌کنند، زیرا از مراقبت‌های پزشکی نامناسب آسیب دیده‌اند و اتفاق دیگری برای آن‌ها رخ می‌دهد.