بریده‌هایی از کتاب زنی در برلین

زنان در جنبش مقاومت آلمان وظیفهٔ تدارکات را بر عهده داشتند و وقتی همسران یا دوستانشان ترس‌خورده و حیران و درمانده از شکست بازمی‌گشتند نخستین کسانی بودند که آثار و عوارض خرابی و ویرانی را می‌زدودند.

دعایی که از سر ترس و نیاز باشد و بر زبان آدم‌هایی جاری شود که وقتی حالشان خوب بود اصلاً دعا نمی‌خواندند، چیزی بیش از گدایی رقت‌آور نیست.

تجاوز چه معنایی دارد؟ وقتی این کلمه را اولین‌بار، جمعه عصر، توی زیرزمین با صدای بلند به زبان آوردم، ستون فقراتم به لرزه افتاد و تیر کشید. حالا می‌توانم به آن فکر کنم، با دستی که دیگر نمی‌لرزد، روی کاغذ بیاورمش و بلند ادایش کنم تا به شنیدنش خو بگیرم. انگار بدی مطلق باشد، همه‌چیز در آن ته می‌کشد و تمام می‌شود، اما نه، بدتر از آن هم هست.

دعایی که از سر ترس و نیاز باشد و بر زبان آدم‌هایی جاری شود که وقتی حالشان خوب بود اصلاً دعا نمی‌خواندند، چیزی بیش از گدایی رقت‌آور نیست.

موهبتی الهی است که همچنان بتوان به‌آسانی و بی‌وقفه دعا خواند، آن هم وسط فشار و شکنجه، در میان تمام نومیدی‌ها و ترس‌هایمان. خوشا به حال آدم‌هایی که از عهدهٔ این کار برمی‌آیند.

ما زن‌ها همیشه بر تکلیف فعلی‌مان تمرکز می‌کنیم. همیشه وقتی به لحظهٔ حال پناه می‌بریم تا از نگرانی دربارهٔ آینده بگریزیم، خوشحال می‌شویم.