بریده‌هایی از کتاب امید

امیدداشتن به چیزی که ناممکن است غیرعقلانی است، چون این قسم امیدواری نه امیدداشتن، بلکه ورود به ساحت آرزواندیشی خواهد بود. مطابق این دیدگاه، هرچه چیزی کمتر ممکن باشد، امید داشتن به آن کمتر عقلانی است.

میل، نگرانی و امید از هم جدایی‌ناپذیرند و از همین رو شدت اولی به دومی سرایت و بر آن اثر می‌کند.

امید خورند کسانی است که دارای حدی از احاطه و کنترل هستند و آرزومندی خورند کسانی که از چنین احاطه و کنترلی بی‌بهره‌اند.

آکوئیناس امید را همچون میل به اقدام و عمل در تعقیب یک خیرِ آتی تعریف می‌کند، خیری که دست‌یافتن بدان هرچند دشوار و پرزحمت، اما به هر روی ممکن است. در اینجا، اگر آنچه را که فرد بدان امید دارد همچون هدفی عمل‌مدار تلقی کنیم که به‌لحاظ دشوار و پرزحمت‌و درعین‌حال ممکن بودنِ تحصیل آن با سایر اهداف عمل‌مدار متفاوت است، آن‌گاه چنین به نظر می‌رسد که پیوندی جدایی‌ناپذیر بین امید و عمل وجود دارد.

فضیلت امید متضمن نگریستن به جهان است آن‌گونه که هست، بدون خوش‌باوری، ساده‌دلی، خیال‌پردازی یا یأس و نومیدی.

گاهی اوقات چیزها برای من اتفاق می‌افتند و گاهی اوقات برای آدم‌های دیگر اتفاق می‌افتند. گاهی اوقات آنها به نفع من هستند و گاهی اوقات خیر.

ما باید به امید داشتن‌مان به اینکه می‌توانیم خوب زندگی کنیم ادامه دهیم: خوب زیستن با و برای دیگران در جامعه‌ای عادلانه. عمل شایسته و متعهدانه در راستای این اهداف آنها را دست‌یافتنی‌تر از آنکه شاید فکر کرده باشیم خواهد کردآن‌قدری دست‌یافتنی که همان برای شادکامی‌مان کافی است.

وقتی دکارت گفت «به‌جای فتح جهان خودت را فتح کن»، منظورش آن بود که ... ما باید بدون امید عمل کنیم. ژان‌پل سارتر

امید چیست؟ هیچ الّا رنگ و آبی بر رخسار وجود؛ کمترین سایش حقیقت آن را پاک می‌کند، و آن‌گاه خواهیم دید که چه لکاتهٔ نزاری در اختیار داشته‌ایم. لرد بایرون

آیا آنچه فرد بدان امید دارد ممکن است؟ آیا دست‌یافتنی است؟ شانس‌های موفقیت چقدرند؟ در حصول نتیجه چه میزان بخت و اقبال دخیل خواهد بود؟ برای نیل به آنچه بدان امید دارم چه کاری باید انجام دهم؟ همهٔ این پرسش‌ها نیازمند پاسخ‌های معقول هستند و از همین رو نیازمند فضیلت فکری. ما باید قوهٔ داوری‌ای را به کار بیندازیم که به واقعیات و مخاطرات موقعیت و نیز به ارزش‌های ذاتیِ نهفته در آنچه آدمی بدان امید دارد حساس است. ما باید مخاطراتِ تهدیدکنندهٔ آن ارزش‌ها را سبک‌سنگین کنیم و قاطعانه دست به عمل بزنیم. امید برانگیزندهٔ چنین موضعی است و بدین نحو، فضیلت فکری‌ای را می‌سازد که با داوری سلیم و صحیح در پیوند است.

ما موجوداتی شگرف اما خطاپذیریم. ما به‌طور جدی درگیر جست‌وجو از پی فهم و دانش می‌شویم، نه‌فقط برای آنکه احاطهٔ فناورانه بر طبیعت را در اختیار خودمان قرار دهیم، بلکه نیز بدان خاطر که به پرسش‌های عمیق دربارهٔ سرشت واقعیت پاسخ دهیم. چرا چیزی هست به‌جای آنکه هیچ چیزی نباشد؟ منشأ عالم چیست؟ ورای عالم، اگر اصلا چنین چیزی باشد، چیست؟ آیا زمان آغاز و پایانی دارد؟ چون ما موجوداتی هستیم که می‌توانیم دربارهٔ بودن تأمل کنیم، نمی‌توانیم از اندیشیدن دربارهٔ نفس خاستگاه‌های بودن پرهیز کنیم.