بریده‌هایی از کتاب امید

امیدداشتن به چیزی که ناممکن است غیرعقلانی است، چون این قسم امیدواری نه امیدداشتن، بلکه ورود به ساحت آرزواندیشی خواهد بود. مطابق این دیدگاه، هرچه چیزی کمتر ممکن باشد، امید داشتن به آن کمتر عقلانی است.

میل، نگرانی و امید از هم جدایی‌ناپذیرند و از همین رو شدت اولی به دومی سرایت و بر آن اثر می‌کند.

امید خورند کسانی است که دارای حدی از احاطه و کنترل هستند و آرزومندی خورند کسانی که از چنین احاطه و کنترلی بی‌بهره‌اند.

آکوئیناس امید را همچون میل به اقدام و عمل در تعقیب یک خیرِ آتی تعریف می‌کند، خیری که دست‌یافتن بدان هرچند دشوار و پرزحمت، اما به هر روی ممکن است. در اینجا، اگر آنچه را که فرد بدان امید دارد همچون هدفی عمل‌مدار تلقی کنیم که به‌لحاظ دشوار و پرزحمت‌و درعین‌حال ممکن بودنِ تحصیل آن با سایر اهداف عمل‌مدار متفاوت است، آن‌گاه چنین به نظر می‌رسد که پیوندی جدایی‌ناپذیر بین امید و عمل وجود دارد.

فضیلت امید متضمن نگریستن به جهان است آن‌گونه که هست، بدون خوش‌باوری، ساده‌دلی، خیال‌پردازی یا یأس و نومیدی.

گاهی اوقات چیزها برای من اتفاق می‌افتند و گاهی اوقات برای آدم‌های دیگر اتفاق می‌افتند. گاهی اوقات آنها به نفع من هستند و گاهی اوقات خیر.

ما باید به امید داشتن‌مان به اینکه می‌توانیم خوب زندگی کنیم ادامه دهیم: خوب زیستن با و برای دیگران در جامعه‌ای عادلانه. عمل شایسته و متعهدانه در راستای این اهداف آنها را دست‌یافتنی‌تر از آنکه شاید فکر کرده باشیم خواهد کردآن‌قدری دست‌یافتنی که همان برای شادکامی‌مان کافی است.

وقتی دکارت گفت «به‌جای فتح جهان خودت را فتح کن»، منظورش آن بود که ... ما باید بدون امید عمل کنیم. ژان‌پل سارتر

امید چیست؟ هیچ الّا رنگ و آبی بر رخسار وجود؛ کمترین سایش حقیقت آن را پاک می‌کند، و آن‌گاه خواهیم دید که چه لکاتهٔ نزاری در اختیار داشته‌ایم. لرد بایرون