بریده‌هایی از کتاب امروز انجامش بده

وقتی تمرکز نداشتم چه کار کردم؟ این سؤال را از خودم پرسیدم: «چه چیز (هایی) را باید حذف کنم تا زندگی‌ام آنقدر ساده شود که تمرکز روی آن آسان گردد؟»

کاری که امروز انجام می‌دهید تعیین می‌کند که در یک، دو و حتی ده سال آینده کجا خواهید بود.

سعی نکنید کسی باشید که نیستید.

زندگی بهم‌ریخته یعنی ذهن بهم‌ریخته و با ذهن آشفته نمی‌توانید کارهای‌تان را انجام دهید. من محیط کار و زندگی ساده را ترجیح می‌دهم. میز تحریر، لپ‌تاپ و دفترچه یادداشت. همه‌چیز را ساده انتخاب کنید. نیازی به تجملات ندارید.

الکس کورب، عصب‌شناس دانشگاه کالیفرنیا و نویسندهٔ کتاب مارپیچ سربالایی توضیح می‌دهد که چرا یادآوری رویدادهای خوب به شما کمک می‌کند تا روی کارهای مهم تمرکز کنید: «تنها کاری که باید برای افزایش سطح سروتونین انجام دهید این است که رویدادهای مثبت زندگی‌تان را به یاد بیاورید. این عمل ساده باعث افزایش تولید سروتونین در قشر کمربندی قدامی می‌شود. این قسمت از مغز دقیقاً پشت قشر جلوی مغز قرار دارد که میزان توجه و تمرکز را کنترل می‌کند.»

اگر از خودتان می‌پرسید چرا افراد بیشتری به شما نمی‌گویند که از شر تلفن‌تان خلاص شوید بدانید که آن‌ها سعی دارند به کیف پول شما دست یابند. همچنین، افرادی که در شبکه‌های اجتماعی ادعا می‌کنند کسب و کارشان را با تلفن هوشمندشان اداره می‌کنند دقیقاً همین کار را انجام می‌دهند. آن‌ها به شما نیاز دارند تا به وسیلهٔ تلفن هوشمندتان محتوای‌شان را مصرف کنید. شرکت اپل هرگز به ما نخواهد گفت: «خرید آیفون جدید را فراموش کنید چون بهره‌وری‌تان را از بین می‌برد.» البته که نمی‌گوید و سعی می‌کند برعکس آن را به شما بقبولاند.

متغیرهای زیادی بهره‌وری کلی شما را تعیین می‌کنند. اگر ذهنیت درستی نداشته باشید ابزارها، برنامه‌ها و روش‌ها به‌درستی کار نخواهند کرد زیرا بهره‌وری راهی برای زندگی‌ست. بهره‌وری یعنی دستیابی به حداکثر بازدهی، انجام کارها و تلف نکردن وقت. به نظر من بازدهی و شادی دست‌دردست هم حرکت می‌کنند.

هر بار که یک اعلان روی صفحهٔ تلفن همراه‌مان ظاهر می‌شود چنان عجله می‌کنیم که در بدن‌مان دوپامین آزاد می‌شود. دوپامین یکی از مواد شیمیایی‌ست که در بدن ایجاد شادی می‌کند. این ماده سیستم «لذت» مغز را کنترل می‌کند و باعث می‌شود احساس خوشحالی کنید. این احساس شادی اعتیادآور است و ما را وادار می‌کند به دنبال رفتارهایی باشیم که دوپامین را تحریک می‌کنند. می‌توانید به غذا، مواد آرامش‌بخش و اعلان‌هایی که روی صفحهٔ نمایش خود دریافت می‌کنید فکر کنید.

نیازی نیست که راجع‌به بهره‌وری پنج هزار مقاله بخوانید. اگر اطلاعات مفید پیدا کردید از آن استفاده کنید. بیشتر جست‌وجو نکنید. داشتن اطلاعات بیشتر همیشه بهتر نیست بلکه باعث می‌شود مجبور شوید داده‌های بیشتری را پردازش کنید. دست از رصد کردن بردارید و شروع به خلق کردن کنید.

اما باید اعتراف کنم نمی‌توانم همیشه تمرکزم را حفظ کنم. گاهی تسلیم می‌شوم و این خوب نیست. زندگی شما از شایعات بی‌اساس، دیدن اینستاگرام صدها بار در روز، تماشای مکرر ویدئوهای یوتیوب و خواندن خبرهای منفی هیچ سودی نمی‌برد. پس، برای بهبود تمرکز خود چه کار می‌توانید بکنید؟ در این‌جا دو روش را برای‌تان مطرح کرده‌ام؛ روش‌هایی که خودم وقتی نمی‌توانم روی کارم تمرکز کنم از آن‌ها استفاده می‌کنم.

شما می‌دانید باید چه کار بکنید اما آن را انجام نمی‌دهید. درعوض، یک سایت خبری را باز می‌کنید و شروع به خواندن اخبار بیهوده می‌کنید. یا در پیج اینستاگرام خود بدون پسندیدن حتی یک عکس می‌چرخید چون از زندگی‌تان متنفرید. شاید هم فروشگاه‌های آنلاینی را که دوست دارید مرور می‌کنید

سروتونین خشنودیِ به تعویق افتاده را نیز تنظیم می‌کند. کاهش میزان سروتونین بدن می‌تواند منجر به عدم تمرکز در طولانی مدت شود. در این صورت احتمال اینکه برنامه‌های خود را عملی کنید بسیار کم است. وقتی تمرکز خود را از دست می‌دهید به احتمال زیاد میزان سروتونین بدن‌تان کاهش یافته است. برای همین است که به لذت‌های کوتاه‌مدت مانند بیرون رفتن، نوشیدن، خرید کردن، تماشای تلویزیون یا هر کار دیگری که لذتی گذرا به همراه دارد تن می‌دهید.

همهٔ ما فعالیت‌هایی انجام می‌دهیم که هیچ بازدهی‌ای ندارند. من به این فعالیت‌ها اتلاف‌دهندهٔ وقت می‌گویم.

تحقیقات نشان می‌دهد که حواس‌پرتی با افزایش استرس، ناامیدی، فشار، محدودیت زمان و تلاش مرتبط است.

قطع اتصال به اینترنت برای من معجزه کرده است. دیگر به چک کردن تلفن هوشمند، ایمیل و اخبار آن هم پانصد بار در روز تمایلی ندارم. پس از مدتی احساس می‌کنید واقعاً هیچ‌چیز را از دست نداده‌اید. همین موضوع به زندگی‌تان احساس آرامش می‌بخشد. علاوه بر این می‌توانم از روزهایم بیشتر استفاده کنم. بیشتر از قبل دستاوردهایی دارم، کمتر احساس حواس‌پرتی می‌کنم و برای انجام کارهایی که باعث خوشحالی‌ام می‌شوند وقت بیشتری دارم.

مدیریت زمان به‌نوعی مرا به یاد تندخوانی می‌اندازد. بسیاری از ما می‌خواهیم با تندخوانی کتاب‌های بیشتری را در مدت زمان کمتر مطالعه کنیم. اما چرا؟ من از مطالعه کردن لذت می‌برم و دلم نمی‌خواهد زمان کمتری را صرف این کار کنم. بلکه برعکس، می‌خواهم زمان بیشتری مشغول کتاب خواندن باشم. به نظر می‌رسد ما می‌خواهیم از کار واقعی شانه خالی کنیم و فقط روی نتیجه متمرکز باشیم.

از نظر من این نقطهٔ مطلوب است: وقتی اشتباهی می‌کنید یا شکست می‌خورید به‌جای اینکه خودتان را سرزنش کنید فقط مشکل را برطرف یا حل کنید. - از جملهٔ موردعلاقهٔ کمال‌گرایان پرهیز کنید: «آه خدای من، از این بدتر نمی‌شه!» - از جملهٔ افراد تنبل نیز پرهیز کنید: «برام اهمیتی نداره!» - درعوض، بگویید: «از پسش برمی‌آم.» پس، چالش الان شما چیست؟ درواقع، اصلاً نباید چنین سؤالی بپرسم چون «شما از پسش برمی‌آیید.»

پس از هر ۳۰ دقیقه کار ۵ دقیقه استراحت کنید به این تکنیک پامودور نیز می‌گویند. دلیل کارآمد بودن این راه‌حل نیز ساده است: زیست‌شناسی تکاملی. مغز انسان نمی‌تواند برای مدت طولانی روی یک کار تمرکز کند. مغز ما برای تضمین بقای‌مان ساخته شده است. مغز برای محافظت از ما در برابر تهدیدات احتمالی در حالت هوشیاری دائمی است. برای همین است که تمرکز طولانی روی یک چیز برای مغزمان سخت است.

اغلب، کارهایی که وقت‌مان را به هدر می‌دهند انجام می‌دهیم و آن‌ها تبدیل به عادت می‌شوند و اگر از این رفتار بیهوده مطلع نشویم ترک آن عادات بد دشوار می‌شود.

عوامل حواس‌پرتی همیشه وجود دارند. پس بهتر است به خودتان آموزش دهید که توجه‌تان را مدیریت کنید نه وقت‌تان را چون این بزرگ‌ترین اشتباهی است که مردم مرتکب می‌شوند. ما به اشتباه معتقدیم که می‌توانیم زمان را مدیریت کنیم. نمی‌توان زمان را مدیریت کرد.

چند وقت پیش وقتی آماری عجیب را خواندم شوکه شدم. آزمایشی که توسط دانشگاه‌های ورزبورگ و ناتینگهام ترنت انجام شد نشان داد که ۳۷.۴ درصد از شرکت‌کنندگان تلفن خود را مهم‌تر از دوستان نزدیک‌شان قلمداد کردند. عجیب است. واقعاً مردم چرا این‌طوری شده‌اند؟ ۲۹.۴ درصد از این افراد عجیب گفته‌اند که تلفن هوشمندشان به اندازهٔ والدین‌شان یا بیشتر از آن‌ها برای‌شان اهمیت دارد.

مثل یک کمال‌گرا عالی کار کنید اما مثل یک فرد تنبل به اهداف‌تان توجه بیش‌ازحد نکنید و درنهایت آن را با این نکته ترکیب کنید: - تدبیر: اهداف می‌توانند به‌خوبی مؤثر باشند اما می‌توانند اثر معکوس نیز داشته باشند.

چرا باید در یک سال صد کتاب بخوانیم؟ شما مطالعه می‌کنید چون می‌خواهید از تجربیات دیگران بیاموزید. اتو فون بیسمارک این مسئله را به بهترین شکل ممکن بیان می‌کند: «احمق‌ها از تجربه می‌آموزند. من ترجیح می‌دهم از تجربیات دیگران درس بگیرم.»

دیل کارنگی، یکی از پیشگامان خودیاری و نویسندهٔ کتاب چگونه نگرانی را متوقف کنیم و زندگی را شروع کنیم، این موضع را به بهترین شکل بیان کرده است: «برای جلوگیری از خستگی و نگرانی، اولین قانون این است: گاهی استراحت کنید. قبل از اینکه خسته شوید استراحت کنید.»

بشر برای کار کردن دلیل دارد. ما برای ساخت اشیا به وجود آمده‌ایم. به اعتقاد من هدف زندگی مفید بودن است. مفید بودن درنهایت منجر به زندگی معنادار می‌شود که تمام نیازهای انسانی شما را برآورده می‌کند. برای همین است که استراحت زیاد ما را بی‌قرار می‌کند.

دستورالعمل داشتن زندگی خوب ساده است: آنچه را می‌خواهید مشخص کنید و هر چیز دیگری جز آن را از زندگی‌تان حذف کنید. فرآیندش ساده است هرچند فهمیدن آن برای من سال‌های زیادی طول کشید و این کتاب داستان سفر من است.

وقتی تصمیم می‌گیرید که کاری انجام دهید باید نقشه‌ای برای رسیدن به آن نیز داشته باشید. ما باید در زندگی آن نقشه را بسازیم.

باید بگویم سرسختی هم صفت خوبی است. خوب است که نسبت به منتقدان ناشنوا باشید و به آنچه مردم فکر می‌کنند اهمیت ندهید. اما سرسختی در روابط ناامیدکننده است. این نوع سرسختی خوب نیست و اتفاقاً زندگی و حرفه‌تان مبتنی بر روابط است. بنابراین، وقتی از کار کردن با دیگران امتناع می‌کنید نسبت به تمام افرادی که درگیر آن کار هستند کارشکنی می‌کنید. فقط این نکته را به خاطر بسپارید. اغلب به خودم یادآوری می‌کنم که سرسختی می‌تواند بد باشد. اما گاهی به‌قدری بد است که حتی به حرف‌های خودم هم گوش نمی‌دهم.

«برای جلوگیری از خستگی و نگرانی، اولین قانون این است: گاهی استراحت کنید. قبل از اینکه خسته شوید استراحت کنید.»

استاد علم کامپیوتر و نویسندهٔ کتاب کار عمیق، کال نیوپورت، نیز از مسدود کردن زمان استفاده می‌کند. او می‌گوید: «من مسدود کردن زمان رو جدی می‌گیرم و هر شب ده تا بیست دقیقه رو به برنامه‌ریزی برای روز بعد اختصاص می‌دم. در طول فرآیند برنامه‌ریزی، فهرست وظایف، تقویم، یادداشت‌های برنامه‌ریزی هفتگی و سه ماهه‌م رو بررسی می‌کنم. هدفم از این کار اینه که مطمئن بشم کارهای درست با سرعت متناسب با مهلت در نظر گرفته شده پیشرفت می‌کنن.»