بریده‌هایی از کتاب اقتصاد کلان مدرن: مصاحبه با بزرگان مکاتب مختلف اقتصادی

این کافی نیست که مدل شما ویژگی‌های سری زمانی را باز تولید کند. مدل وقتی معنی دارد که بتواند در مورد چیزهایی که دیده می‌شود پیش‌بینی کند و بتوان پیش‌بینی‌هایش را ارزیابی کرد. شما هر مجموعه آماری را اگر متغیرهای کافی در آن بگذارید، تنها با یک رگرسیون ساده نیز می‌توانید باز تولید کنید.

من معتقدم نظر کینزی در مورد اینکه کسری بودجه محرک است کاملاً اشتباه است. کسری محرک نیست چون بالاخره باید تامین مالی شود و اثر منفی تامین مالی اثر مثبت را دفع می‌کند. اما شاید دلیل دیگر آن باشد که نسبت به سیاست پولی، خیلی سخت است تا بتوان در کوتاه‌مدت سیاست مالی را تعدیل کرد. بنابراین من فکر نمی‌کنم بتوان برای سیاست مالی در کوتاه‌مدت نقشی را تعریف کرد. البته سیاست مالی نقش بسزایی در تخصیص بلند‌مدت منابع برای اهداف مختلف دارد که در این زمینه باید بیش از این تحقیق کرد.

من معتقدم که سیاست مالی وقتی بیشترین کمک را به اقتصاد می‌کند که تلاش نکند تا حرکت‌های کوتاه‌مدت نزولی اقتصاد را جبران کند. می‌دانم در اینجا عقیده من بین اقتصاددانان در اقلیت است، اما به هر حال معتقدم که سیاست مالی ابزار کارایی برای کنترل حرکت‌های کوتاه‌مدت اقتصاد نیست. یکی از مواردی که من در طول سال‌ها رویش کار کردم، این پدیده بود که همواره وقتی سیاست مالی به یک سمت حرکت می‌کند، سیاست پولی به سمت دیگر حرکت می‌کند. در تمامی موارد، وقایع پس از سیاست پولی رخ می‌دهد و من موردی را نیافتم که در آن سیاست مالی بر سیاست پولی مسلط شود، خوشحال می‌شوم اگر شما موردی را مثال بیاورید که این گونه نباشد.

جان مینارد کینز با کتاب «نظریه عمومی‌» خود زمانی که جهان وامانده در رکود بزرگ بود، پایه‌گذار شاخه‌ای از علم اقتصاد شد، که امروز از آن با اقتصاد کلان یاد می‌شود. اقتصاد کلان کینز بر این محور بود که بر خلاف آنچه اقتصاددانان پیش از کینز معتقد بودند، وضعیت رکودی می‌تواند تعادل پایداری از اقتصاد باشد که بازار توانایی تسویه این بیکاری را نداشته باشد و برای خروج از رکود نیاز به مداخله دولت است تا با مدیریت تقاضا، تولید ناخالص داخلی افزایش و اقتصاد از رکود خارج شود. تا دهه ۱۹۷۰، اقتصاد کلان معادل چنین دید کینزی بود. اما در دهه ۱۹۷۰ با شوک‌های هزینه‌ای که ایجاد شد، اقتصاد کینزی به چالش کشیده شد

تعادل تنها ویژگی روشی است که شما به مسائل نگاه می‌کنید نه ویژگی یک واقعیت.