بریده‌هایی از کتاب مجموعه آثار چخوف (جلد سوم)

شما عقلتان را از دست داده و طریق حقیقت را گم کرده‌اید. زشتی را زیبایی می‌انگارید و دروغ را حقیقت.

صدای خنده‌ها و فریادهای شادشان که انسان را به یاد شیهه اسب می‌انداخت لحظه‌ای قطع نمی‌شد.

هر خانواده‌ای شادی‌ها و وحشت‌های خود را دارد و بعید می‌نماید که چشم بیگانه‌ای بتواند آنها را ببیند زیرا این جزو اسرار خانواده است.

آخر انسان چقدر می‌تواند فکر کند و فکر کند و باز هم فکر کند؟.. با این وصف، ای بسا کار انسان به جنون بکشد!

افسوس که اندیشه‌های خوب و مفید، دیر به مغز آدم خطور می‌کند. چرا؟

چه‌ها به کفشدوز بی‌سرپناه می‌اندیشند و به دنیای خواب می‌روند. امّا شب هنگام ترنتی به انبارشان می‌آید، روی هر دو صلیب رسم می‌کند و یک تکه‌نان زیر سرشان می‌گذارد؛ و چنین عشقی را احدی نمی‌بیند. فقط قرصِ ماهِ شناور در آسمان، نگاه نوازشگرش را از لای پاره‌گی سایبان، به درون انبار متروکه دوخته، شاهد این عشق بی‌شائبه است.

گیرم که زندگی آدمیزاد کوتاه باشد با وجود این هیچ بشری پیدا نمی‌شود که بتواند ادعا کند که در گذشته‌ها، لحظه‌های هراس‌انگیزی نداشته است.

از آنچه سر در نمی‌آوری بگذر!

از چنگ هر جونوری می‌شه با اسلحه یا وسیله دیگه‌ای نجات پیدا کرد ولی از دست بشر بدکینه هیچ راه نجاتی نیست.

بدبختی اینجاست که آدمِ مهربون کم و آدمِ شر و جنایتکار تا دلت بخواد فراوونه!

شر را از وجود آدم بدکردار با هیچ وسیله‌ای نمی‌شود دفع کرد.

وقتی که شیطان هوس می‌کند کثافتکاری یا دسیسه‌ای راه بیندازد در همه حال می‌کوشد این کار را به دست زن‌ها انجام دهد

حرف که از دهان آدمیزاد دربیاد گنجشک نیس که اگه پر زد بتونی باز هم بگیریش.

زنی که خیلی زود از گناه شوهر بگذرد قاعدتاً باید افکار نابابی در پس کله داشته باشد.

از تو می‌پرسم: چرا زنده‌ام؟ نصیب من چرا باید همیشه عذاب روحی و جسمی باشد؟

از قرار معلوم نفرت مانند عشق هرگز فراموش نمی‌شود.

این روزها از راه به در کردن زن‌های مردم مانند ناخنک زدن به سیگار یا به کتابهای غیر، رایج و مقبول است.

من معتقدم که انسان اگر از همان اول بازی در قمار بدبیاورد، تا آخر روی پای باخت می‌ماند.

انسان هرچه ضعیف‌تر و بی‌دفاع‌تر باشد، در باب دفاع از خود مرتکب حماقت‌های بیشتر می‌شود.

عمر هیچ کس تکرار نمی‌شود، پس آدم باید قدرش را بداند.