بریده‌هایی از کتاب رهبری از بالای خط

برای اثربخشی بلندمدت، مدیریت کردن انرژی اساسی است.

رهبرانی که در وضعیت بر من‌اند «تحت تأثیر» بازار، رقبا، اعضای تیمی که «متوجه نیستند»، تأمین‌کنندگان، آب‌وهوا، خلق‌وخوی خود، همسرشان، فرزندانشان، حساب بانکی‌شان، سلامتی‌شان و بسیاری از عوامل دیگرند.

هرزمانی‌که حس می‌کنیم جای چیزی خالی است، دنیا دعوتمان می‌کند تا چارهٔ کار باشیم و آن چیزی بشویم که زیبایی، بهره‌وری، هم‌راستایی، سلامتی و همکاری بیشتر را به دنبال دارد.

درواقع خود مسئله نیست که باعث درد می‌شود، بلکه تفسیرتان از آن این کار را می‌کند. زندگی همراه با برچسب‌هایی واقع نمی‌شود. زندگی صرفاً واقع می‌شود. ما به زندگی برچسب می‌زنیم. و برچسبی که به زندگی می‌زنیم تعیین می‌کند چگونه آن را تجربه کنیم.

پیمان سیزدهم: دنیا را یاور خود احساس کردن پیمان می‌بندم همهٔ افراد و شرایط را یاورانی ببینم که به شکلی عالی به یادگیری مهم‌ترین چیزها در مسیر رشدم کمک می‌کنند.

هر فرد یا موقعیتی «در خدمت شما» است تا به یادگیری و رشدتان کم کند و به شما تلنگری بزند تا آگاه‌تر شوید.

به‌منظور دیدن واقعیت به‌طورشفاف، رهبران و سازمان‌ها نیاز دارند همگی راست‌گو باشند و دروغ نگویند، یا اطلاعات را پنهان نکنند. آنها به شفافیت و صراحت نیاز دارند. شفافیت و صراحت به معنای ابراز کردن همهٔ فکرها، احساسات و حس‌های جسمانی به شکلی صادقانه، گشوده و آگاهانه است. با شفافیت و صراحت صحبت کردن این احتمال را افزایش می‌دهد که رهبران و تیم‌ها بتوانند به‌طورجمعی واقعیت را به‌طورشفاف‌تری ببینند. پنهان کردن یعنی اجتناب از آشکار کردن همهٔ چیزها برای همهٔ طرف‌های مرتبط. پنهان کردنْ انرژی رهبران را نیز کاهش می‌دهد، که اغلب خودش را به شکل کسالت و رخوت در خود آنها و گسست ارتباطی در تیم نشان می‌دهد.

برای اثربخشی بلندمدت، مدیریت کردن انرژی اساسی است

تقریباً تمام چالش‌هایی را که ما در کسب‌وکارها می‌بینیم از افرادی نشئت می‌گیرند که باور دارند دربارهٔ نحوهٔ ادراک موقعیت‌ها، دیگران یا خودشان درست فکر می‌کنند.

کشف کردم وقتی به فکرهایم باور دارم، رنج می‌برم، اما وقتی به آنها باور ندارم، رنج نمی‌برم و اینکه این برای همهٔ انسان‌ها صدق می‌کند. آزادی به همین سادگی است. دریافتم رنج کشیدن اختیاری است. شوروشوقی را در درونم یافتم که هرگز از بین نرفته است، حتی برای یک‌لحظه. آن شوروشوق در همه وجود دارد، همیشه.

تمام گلایه‌ها، تمایل‌ها، رؤیاها، مسئله‌ها، برنامه‌ها، هدف‌ها، نگرانی‌ها و غیره صرفاً «خواسته» اند.

تحول به معنای رها کردن شناخته‌ها و گام نهادن در ناشناخته است، به این معنا که کنترل کردن را رها کنیم و این‌گونه به نظر می‌رسد که همیشه احتمال «شکست» هم وجود دارد

تلاش خواهم کرد تغییر کنم.» مربی و دوستمان، هِیل دواسکین، می‌گوید، «تلاش کردن یعنی خواستن اعتبار و مقبولیت برای چیزی که هرگز قصد انجامش را نداریم.»

عمدهٔ افراد عموماً ناآگاهانه و در خلسهٔ عادت‌وار شخصیتشان، افسوس‌هایشان و خشمشان دربارهٔ گذشته و همچنین امید، ترس و طمعشان دربارهٔ آینده زندگی می‌کنند.

مسئلهٔ رهبران این نیست که «آیا منحرف خواهیم شد؟» حتماً منحرف خواهیم شد. مسئله مدت زمانی است که پیش از تغییر وضعیت دادن در انحراف باقی می‌مانیم.

چارهٔ کار بودن به این معناست که رهبران آگاه تشخیص می‌دهند جای چه چیزی در دنیا خالی است و آن را دعوتی می‌بینند تا به چیزی تبدیل شوند که موردنیاز است.

بسیاری از رهبران ناآگاه، که در طول تمام حرفه‌شان مشغول حل مسئله، خلق نتایج و کشیدن افراد به همراه خودشان بوده‌اند، اغلب احساس تحلیل‌رفتگی می‌کنند و می‌خواهند خودشان را از جریان جدا کنند.