بریده‌هایی از کتاب معنای زندگی

هدف از یک زندگی حرفه‌ای انجام کاری ست منطبق با خود واقعی‌مان نه صرفاً برای کسب درآمد.

آنچه روزهای خوب و بد ما را تعیین می‌کند لزوماً بدون استرس بودن و یا زودتر به به خانه برگشتن نیست، بلکه یک روز خوب، احساس ملموسی است که از ایجاد تغییر در زندگی دیگران به‌دست می‌آوریم.

ما می‌توانیم به سهم اندک اما واقعی، شغلمان را به کمک به بشریت، گره بزنیم.

هگل، فیلسوف آلمانی (۱۷۷۰-۱۸۳۱) نظر خود را به بهترین شکل، این‌گونه بیان کرده است: «ما زمانی خلاق هستیم که دنیا را از بیگانگی‌های لجوجانه‌اش خالی و آن را با نیازهای خود منطبق کنیم».

مکان‌های خاصی از جهان، قدرت التیام روح‌مان را دارند و موجب تغییراتی در ما می‌شوند که با ماندن در خانه اتفاق نمی‌افتد.

جایی که وسایلمان، هر روز با سکوت عمیق‌شان، اصیل‌ترین تعهدات و تعلقات‌مان را به ما یادآوری کنند.

در واقع با لباس‌هایی که می‌پوشیم مانند یک راهنمای گردشگری، خودمان را به دیگران معرفی می‌کنیم. علاوه بر برجسته‌تر کردن خصوصیات و ویژگی‌های جالب و جذاب‌مان، برداشت‌های اشتباه را نیز محو و برطرف می‌کنیم. همانند نقاشی که درحال کشیدن پرتره خودش است، درک ببیننده را آگاهانه به‌سمت آن کسی که هستیم، هدایت می‌کنیم.

می‌توانیم به دیدگاهی حقیقی از عادی بودن برسیم: افراد ضعیف، قوی‌تر از تصور ما و افراد قوی، از آنچه می‌پنداریم ضعیف‌تر هستند. بنابراین شکست‌ها و حماقت‌های اجتناب ناپذیرمان در کنار دیگران، کمتر نگران‌کننده به‌نظر می‌رسد.

تلاش برای ایجاد فضای دلپذیر خانه، مستلزم آن است که پیچیدگی‌های درونی خودمان را سازماندهی کنیم و به ثبات برسانیم. اینکه فقط در ذهنمان بدانیم چه کسی هستیم کافی نیست؛ بلکه برای سنجش و شناخت جنبه‌های متنوع و متغیر هویت‌مان، به چیزهای ملموس‌تر، مادی‌تر و دلپذیرتر نیاز داریم تا جنبه‌های مختلف هویت‌مان را به آن سنجاق کنیم

یک موسیقی خوب برای موقعیت‌های مختلف زندگی، این امتیاز را به ما می‌دهد که بتوانیم آن احساساتی را که باید قوی‌تر تجربه کنیم، پررنگ‌تر شوند و واکنش‌های درست‌تر و مطمئن‌تری از خود نشان دهیم. در نهایت احساساتی که شایسته‌اش هستیم را تجربه و بر اساس احساسات مورد نیازمان زندگی خواهیم کرد.

-زندگی معنادار در طولانی مدت نمایان می‌شود. پروژه‌ها، روابط، علایق و تعهدات همه با هم رشد می‌کنند و در نهایت فعالیت‌های معنی‌دار اثرشان را به جا می‌گذارند.

در حضور همسر، قضاوت‌ها آنچنان تند و بدبینانه نخواهند بود. زمان زیادی برای ما صرف می‌کند. مادامی‌که به چیزی با تردید اشاره می‌کنیم، از خودش اشتیاق و هیجان نشان می‌دهد. وقتی دچار تعلل و دودلی می‌شویم، به ما انگیزه می‌دهد. اینطور نیست که در ظاهر بگوید «حیوونکی» و بعد با بی‌توجهی راه خودش را برود بلکه به همه جزئیات اهمیت می‌دهد و عادلانه، از درون ما تصویری دقیق می‌سازد. از بخش‌های آسیب‌پذیر وجودمان سوء استفاده نمی‌کند و ما بی‌اندازه قدردان شخصی خواهیم بود که به نظرمان کاری دشوار و غیرممکن انجام می‌دهد: شخصی که ما را به‌درستی بشناسد و همچنان دوستمان داشته باشد و از این احساس همیشگی و ویران‌گر، رهایی می‌یابیم اینکه برای دوست داشته شدن باید خود واقعی‌مان را پنهان کنیم.

احساس می‌کنیم وجود داریم. به هویت‌مان احترام گذاشته می‌شود. در مسیر داستان زندگی‌مان دیگر تنها نخواهیم بود. زمانی که از ناملایمات زندگی می‌ترسیم و خسته می‌شویم، می‌توانیم به آغوش همسرمان پناه ببریم و خودمان را آنگونه که هستیم در کنارش ببینیم و از این بابت احساس آرامش و امنیت را تجربه کنیم. با وجود اینکه در ناملایمات و نامهربانی‌هایی زندگی کم‌وبیش محاصره می‌شویم، اما حداقل می‌دانیم که در نهایت، در آغوش فردی صبور ومهربان که لایق بی‌نهایت قدردانی است، آرام می گیریم و برایش مهم هستیم.

خانه‌های ما نیز بدون اینکه نیازی به ایده‌های بزرگ و خارق‌العاده‌ای داشته باشند، معابدمان محسوب می‌شوند ‌. انتظار نداریم مورد پرستش قرار بگیریم، اما در تلاشیم تا مکانی بسازیم که -مانند یک معبد- ارزش‌ها و شایستگی‌های معنوی‌مان را به اندازه کافی به‌تصویر بکشد.

تلاش برای ایجاد فضای دلپذیر خانه، مستلزم آن است که پیچیدگی‌های درونی خودمان را سازماندهی کنیم و به ثبات برسانیم. اینکه فقط در ذهنمان بدانیم چه کسی هستیم کافی نیست؛ بلکه برای سنجش و شناخت جنبه‌های متنوع و متغیر هویت‌مان، به چیزهای ملموس‌تر، مادی‌تر و دلپذیرتر نیاز داریم تا جنبه‌های مختلف هویت‌مان را به آن سنجاق کنی

موسیقی کمک می‌کند که بتوانیم هویت هر لحظه را به‌طور کامل درک کنیم و بشناسیم.

علی‌رغم اغراق‌های بالقوه و مضحکانه صنعت مد، گردآوری و سرهم کردن یک کمد لباس، کاری جدی و معنادار است. لباس‌های ما نیز می‌توانند پرتره کامل‌تری از درونمان را نشان دهند.

لباس‌ها بیان‌گر ارزش‌هایی هستند که مسحورشان شده‌ایم. با انتخاب انواع خاصی از لباس‌ها، در حقیقت از ابعاد شکننده و حساس شخصیتمان مراقبت می‌کنیم و به دیگران و خودمان یادآور می‌شویم که چه کسی هستیم. کمد لباس‌هایمان، حاوی دقیق‌ترین خطوط زندگی‌نامه ما هستند

یکی از آرام‌بخش‌ترین جنبه‌های پدیده‌های طبیعی -خواه یک سگ باشد یا گوسفند، درخت یا دره– این است که کاری به بخش‌های عذاب‌آور و پرمخاطره ما ندارند و آنچه که هستیم و یا می‌خواهیم، برایشان بی اهمیت است. خودبینی، بزرگ بینی و خودشیفتگی‌های ما برایشان بی‌معناست و ما را به داشتن احساسی متواضعانه تر و ملایم‌تر از نقشمان در کره خاکی سوق می‌دهند

وقتی مورد تایید کسانی که دوست داریم، قرار نمی‌گیریم، نباید به‌طور کلی اعتقاد به تائید شدن را از دست بدهیم. باید جرأت داشته باشیم تا جامعه خیالی خودمان را خلق کنیم تا از پیش‌فرض‌های بازدارنده و خفقان‌آور اطرافیان‌مان رها شویم.

در بستر مرگ به‌ناچار خواهیم فهمید که بسیاری از چیزهایی که در زندگی می‌خواستیم اتفاق نیفتادند: رویاهایی که به وقوع نپیوستند وعشق‌هایی که بی‌پاسخ ماندند؛ دوستی‌هایی که هرگز ترمیم نشدند و مشکلات و آسیب‌هایی که نتوانستیم بر آنها غلبه کنیم. اما این را هم می‌دانیم که چیزهای ارزشمندی در زندگی‌مان وجود داشت که موجب سر پا ماندنمان شدند.

-زندگی معنادار طیف وسیعی از توانمندی‌های ما را به کار می‌گیرد. توانمندی‌هایی مانند مهربانی، مراقبت، ارتباط، درک خود، همدلی، هوش و خلاقیت.

همه ما در ناآگاهی هولناکی به سر می‌بریم: همان‌طوری که از زمان و چگونگی مرگ‌مان اطلاعاتی نداریم، به همان اندازه نسبت به افکار دیگران بی‌اطلاعیم؛ اغلب نمی‌توانیم از حالت‌های روحی‌مان به درستی سر در بیاوریم و تحت تأثیر هیجان‌ها و ترس‌هایی قرار می‌گیریم که به‌سختی درک‌شان می‌کنیم.

دوستی باید مرکز مهم معنابخشی زندگی باشد، اما در عین حال یک واقعیت ناامیدکننده نیز محسوب می‌شود.

موسیقی، موجب به وجود آمدن احساسات نمی‌شود بلکه مانند یک دستگاه آمپلی فایر (بلندگو)، آنچه که از قبل وجود دارد را با صدای بلندتر پخش می‌کند.

هدف همه ورزش‌ها -هرچند از نظر ظاهری متفاوت باشند- تسلیم کردن بدن در برابر نیروی اراده است.