بریده‌هایی از کتاب جنایات مرموز دکتر مرا

ترس با هیچ سرگرمی و تفریحی کاسته نمی‌شود و احساسی است که مدام شدت می‌گیرد.

همان‌طور که رؤیا اغلب فرد را به قلمروهای جهان فراطبیعی می‌برد یا همان‌طور که دیوانه چیزهایی را می‌بیند و می‌شنود که ما افراد عادی قادر به درکشان نیستیم.

«خیابانی باریک که میان دو ساختمان مرتفع محصور شده باشد بسیار شیب‌دارتر و خطرناک‌تر از دره‌های معمولی است. تنگهٔ تسخیرشده‌ای که تمدن ساخته، دره‌ای که علم خلق کرده. از خیابانی که ته دره است، ساختمان‌های بتنیِ شش‌هفت‌طبقه هر نوع امیدی به داشتن منظره را فرومی‌بلعند. آن‌ها هم مانند پرتگاه‌های طبیعی نه گیاه سرسبز دارند، نه گل‌های فصلی و نه هیچ برآمدگی‌ای که نظرها را به خود جلب کند؛ فقط دو قالب خاکستری که تبری آن‌ها را از وسط دو نیم کرده است.

«اگر آنچه در روز می‌بینید واقعی باشد، پس فکر نمی‌کنید آنچه در شب با نور ماه روشن شده تصویر واقعیتِ روز باشد که آینهٔ ماه آن را منعکس کرده است؟»

«این همان چیزی است که می‌گویم: نیروی افسونگر مهتاب. مهتاب مثل شعله‌ای سرد عواطف پلید را تحریک می‌کند و باعث می‌شود قلب‌ها با همان شدت فسفر بسوزند. عواطفی مرموز که موجب آفرینش چیزهایی مثل "ترانه‌هایی برای ماه" می‌شوند. نیازی نیست شخص شاعر باشد تا به گذرا بودن حیاتی پی ببرد که از ماه ناشی می‌شود.

گیر انداختن مجرمان در دام‌های روان‌شناختی کار دشواری نیست. البته باید پرسش‌هایی درست و بجا مطرح کرد.

مردم توکیو به دلایلی همیشه عجله دارند به خانه برسند.

آدمیزاد هم نمی‌تواند از تقلید اجتناب کند. ما هم با سرنوشتی غم‌انگیز و خوفناک به دنیا آمده‌ایم. مگر نه این است که تارد جامعه‌شناس زندگی بشر را در واژهٔ "تقلید" خلاصه کرد؟»

«اگر آنچه در روز می‌بینید واقعی باشد، پس فکر نمی‌کنید آنچه در شب با نور ماه روشن شده تصویر واقعیتِ روز باشد که آینهٔ ماه آن را منعکس کرده است؟»