بریده‌هایی از کتاب اتاق قرمز

آنگاه با حیرت پِی بردم که اگر آمادهٔ مردن باشم شخصیتم جان تازه‌ای خواهد گرفت و امکانات تازه‌ای به من عرضه خواهد شد...

من معتقدم که درونی‌ترین اسرار انسان در چشم‌هایش خوانده می‌شود

ما امروز یقیناً درونی‌ترین افکارمان را به نمایش گذاشتیم، این‌طور نیست؟

ناتوانی‌ام در دوست داشتنِ زندگی به ملالی هولناک‌تر از مرگ محکومم می‌کرد.

من هرگز علاقه‌ای به زندگی نداشته‌ام و دنیا آن‌طور که هست، جز ملالی عمیق، حسِ دیگری در من برنینگیخته است.

پشت هر پرده پردهٔ دیگری هست...

انسان‌ها زندگی‌شان را در دنیای شیاطینی می‌گذرانند که مانند من در تاریکی عمل می‌کنند و اعمالشان از قوهٔ تخیل فراتر می‌رود.

اغلب جیغ‌های بیمارگونهٔ زنان محله و گریهٔ بچه‌هایشان مرا به طرزِ وحشیانه‌ای به دنیای واقعیت بازمی‌گرداند: من زشت و ترسناک بودم و هیچ دختری کوچک‌ترین لبخندی به من نزده بود.

در هر حال، آنچه مسلم است این است که من هرگز علاقه‌ای به زندگی نداشته‌ام و دنیا آن‌طور که هست، جز ملالی عمیق، حسِ دیگری در من برنینگیخته است.

این اواخر از این کار هم مثل چیزهای دیگر خسته شدم و ساده‌لوحانه دیدم که دیگر ریختنِ خونِ مردم برایم هیجانی ندارد

ناتوانی‌ام در دوست داشتنِ زندگی به ملالی هولناک‌تر از مرگ محکومم می‌کرد.

«اغلب مردم به اشتباه گمان می‌کنند که قانون همه‌چیز را پیش‌بینی کرده است و هر جُرمی عادلانه مجازات می‌شود. این مسئله خیال همه را راحت می‌کند. مردم مایل نیستند دادگاهی تصور کنند که قادر به مجازات برخی قتل‌ها نیست. اما واقعیت چیست؟ دو موردی که الان برایتان بازگو کردم آشکارا نشان می‌دهد قتل‌های بی‌نقصی که عدالتِ بشر قادر به مجازاتشان نیست بی‌شمارند. این کشف نه‌تنها مرا نترساند، بلکه مشعوفم ساخت، زیرا به من نشان داد که در دنیا فضایی دست‌نخورده باقی مانده است که جنایت می‌تواند در آن شکوفا شود. حیرت‌انگیز بود! من مانند سامورایی‌های ژاپنِ قدیم می‌توانستم در مورد مرگ و زندگی مردمِ عادی تصمیم بگیرم...