بریده‌هایی از کتاب نمایش نامه ات را بنا کن

آدم‌ها حقایق را آشکار می‌کنند زیرا می‌خواهند به کسی ضربه زده یا او را نابود کنند.

بیان ساده، در حالی که نمایش‌نامهٔ شما ممکن است در مورد بسیاری چیزهای نمادین باشد، شما نمی‌توانید همهٔ آن‌ها را بنویسید.

آدم‌ها حقایق را آشکار می‌کنند زیرا می‌خواهند دیگری تصمیمی بگیرد.

اتفاقات زیادی ممکن است در پیش‌نویس شما رخ دهد، اما آیا آن‌ها به یک واقعهٔ خاص یا مهم که کنشی دراماتیک را شکل می‌دهد، می‌رسند؟ چیزی که شکل، انسجام و معنا داشته‌باشد؟

یک نمایش‌نامه رویدادی خاص است که در یک واحد زمانیِ محدود اتفاق می‌افتد و در آن تغییر قابل توجهی در یک شخصیت مرکزی، یا یک موقعیت بزرگ‌تر یا هر دو رخ می‌دهد.

بنابراین داستان، معادل است با «آنچه اتفاق افتاده‌است.» نمایش‌نامه «شیوه‌ای است که به ما گفته می‌شود.»

اگر مخاطب، شخصیت را فقط در حال گفتن یا انجام یک چیز می‌دید یا می‌شنید -آنچه که می‌توانست ایدهٔ نمایش‌نامه را منتقل کند-

یک رویداد، زمانی دراماتیک است که شامل یک شخص باشد که به طور اضطراری، چیزی می‌خواهد که به دست آوردنش سخت است، ولی هر کاری لازم باشد انجام می‌دهد تا آن را به دست بیاورد.

این بدین معنی است که کار شما به عنوان یک نمایش‌نامه‌نویس پیدا کردن کنش جسمانی است (حرکت‌کردن به طریقی یا بیان مطلبی که با مطلب دیگری در تضاد باشد)، تا ایده را به دیگران برساند. به عبارت دیگر، شما نمی‌توانید یک نمایش‌نامه در مورد شخصیتی بنویسید که خِرد کسب می‌کند، اما می‌توانید نمایش‌نامه‌ای بنویسید در مورد شخصیتی که از خانه‌ای بیرون می‌زند

بیان ساده، در حالی که نمایش‌نامهٔ شما ممکن است در مورد بسیاری چیزهای نمادین باشد، شما نمی‌توانید همهٔ آن‌ها را بنویسید.

اگر «شخصیت مرکزی» ِ شما و شخصیت محبوب تماشاگران یکی نیستند، این چه پیامی برای شما دارد؟ آیا واقعاً یک نمایش‌نامهٔ دیگر [که مد نظرتان نبوده] نوشته‌اید؟ یا اینکه [این همان نمایش‌نامه‌ای است که می‌خواستید بنویسید اما] به قدر کافی خوب ننوشته‌اید؟

به بیان دیگر: هر لحظهٔ نمایش یک کنش جسمانی است، یعنی بخشی از یک استراتژی است که یک شخصیت به منظور اینکه هدف خود را کامل کند، انجام می‌دهد.

استراتژی‌ها باید شگفت‌آور باشند؛ تا جایی که ممکن است، سعی کنید گزینه‌های غیر معمول برای شخصیت خود خلق کنید، جنبه‌های جدیدی از این فرد را نشان دهید و هم‌زمان به حضار یک ضربهٔ تازه بزنید.

شما نمی‌توانید زندگی واقعی را روی صحنه نشان دهید؛ واقعیت بیش از حد تصادفی است؛ اغلب اوقات چیزهای بی‌معنی اتفاق می‌افتند و بسیار کسل‌کننده هستند. بیشتر ما روزهای خود را با یک برنامهٔ روزمرهٔ تکراری می‌گذرانیم که به طور دردناکی برای به تماشا گذاشتن کسالت‌بار است.

وظیفهٔ نویسنده نشان‌دادن زندگی نیست، بلکه بازتاب و تعبیر کردن آن است.

هرگز یک حقیقت را در نمایش‌نامه قرار ندهید مگر اینکه به طریقی آن را در یک خرده‌نمایش گنجانده باشید، جوری که یک شخصیت از آن به عنوان استراتژی استفاده کند.

آدم‌ها به اطلاعات نیاز دارند چون می‌خواهند تصمیم‌گیری کنند.

آدم‌ها حقایق را آشکار می‌کنند زیرا می‌خواهند دیگری را دربارهٔ چیز مهمی باخبر کرده یا تعلیم دهند.

آدم‌ها حقایق را آشکار می‌کنند زیرا خواهان بخشش یا درک از سوی شخصی دیگر هستند، یا می‌خواهند به نوعی به یکدیگر نزدیک شده یا با هم رابطه برقرار کنند

آدم‌ها حقایق را آشکار می‌کنند زیرا می‌خواهند چیزهایی از دیگران به دست بیاورند.

نمایش‌نامهٔ خود را به دقت بررسی کنید و فهرستی از همهٔ حقایقی که به نمایش آورده‌اید تهیه کنید. فهرست خود را بررسی کنید تا مشخص شود کدام‌یک از این حقایق کاملاً لازم و کدام‌یک اضافی یا جزئی هستند. همهٔ حقایق، مگر آن‌هایی که فکر می‌کنید برای منطقی‌بودن نمایش‌نامه لازم است را حذف کنید. صحنه‌هایی که در آن‌ها، این حقایق ظاهر می‌شوند را بررسی کنید و ببینید چگونه می‌توانید از این لحظه‌ها خرده‌نمایش بسازید.