بریده‌هایی از کتاب موسیو ابراهیم

او در زندانی ساخته شده با دستان خودش از دانشش، محبوس بود.

آهسته زیستن، رمز خوشبختی

آهسته زیستن، رمز خوشبختیه

‫- خندیدن مال آدمای پولداره موسیو ابراهیم. من که پول ندارم. به چی بخندم؟

لبخند زدن خوبه و از اون بهتر، رفتار دوستانه‌ست. سعی کن عادت کنی به خندیدن. نتیجه‌شو می‌بینی.

چه چیزی درمورد من اینقدر وحشتناک بود؟ چه مانعی برای عشق ورزیدن به من وجود داشت؟

می‌دونی مومو، من تمام عمرم خیلی سخت کار کردم؛ اما آهسته. هدفم فقط کسب درآمد نبود. می‌خواستم با مشتریانی که جلوی مغازه‌ام صف می‌کشن، معاشرت کنم. آهسته زیستن، رمز خوشبختیه.

چیزی رو که رها می‌کنی مومو، تا ابد مال خودته، اما چیزی رو که دو دستی بچسبی بهش، برای همیشه از دست میدی.

عشقت به اون تا ابد مال خودته؛ حتی اگه ردش کنه، نمی‌تونه ازت بگیردش. کسی که این وسط ضرر می‌کنه، خود میریامه، همین. چیزی رو که رها می‌کنی مومو، تا ابد مال خودته، اما چیزی رو که دو دستی بچسبی بهش، برای همیشه از دست میدی.

فکر کردن به پدری که دست به خودکشی زده حالم را به‌هم می‌زد. پدری که گناهش فقط رها کردن فرزندش بوده را ترجیح می‌دادم. دست‌کم در این حالت می‌توانستم حدس بزنم تا آخر عمر با وجدانش دست‌به‌گریبان است.

هرچی بدن سنگین‌تر میشه، روح سبک‌تر.

این اتفاق بدی نیست. بعضی کودکی‌ها رو باید پشت‌سر گذاشت و با گذر از اونها، درمان شد.