بریده‌هایی از کتاب تراژدی

تغییرِ سرنوشتِ قهرمانِ داستان نباید از بدبختی به سعادت باشد، بلکه برعکس باید از سعادت به جانب بدبختی سیر کند. این تحوّل نیز نباید بر اثر شرارتِ ذاتی یا پستی و فرومایگی قهرمان داستان پدید آید، بلکه باید از خطایی عظیم ناشی شود که او مرتکب می‌گردد

تراژدی شعری است که به سبکی «فخیم» سروده شده و به اعمال شریرانه و دل‌آزار می‌پردازد. تراژدی با شادی آغاز می‌شود و با اندوه به پایان می‌رسد.

... تراژدی عالی و رفیع عمیق‌ترین جراحت‌ها را می‌شکافد و زخم‌هایی را نشان می‌دهد که زیر پوششی از بافت‌هاست؛

بی‌ثباتی این دنیا را گوشزد می‌کند و این که چگونه سقف‌های زرّین بر پایه‌های لرزان بنا شده است (دفاع از شعر).

جورج پاتنام (قرن شانزدهم): علاوه بر شاعرانِ کمدی‌پرداز، شاعران دیگری نیز هستند که به صحنهٔ نمایش رونق می‌دهند، اما به مسائلی چنین نازل نمی‌پردازند. این دسته از شاعران که موضوعِ شعرشان سقوط غم‌انگیز شاهزادگان و نجیب‌زادگانِ نگون‌بخت و پریشان احوال است، شاعران تراژدی‌سرا نام دارند.

ای قتل! بِشکوه و پرجلوه باش و ای تراژدی بر این قتل بخند!