بریده‌هایی از کتاب پیلوت

همیشه عمیق‌ترین بوسه‌ها روی پیشانی مُهر می‌شود. شاید به همین خاطر است که انسان با پیشانی به سجده می‌رود!

خوشبختی را خنده‌های بلند می‌زایند و پایکوبی‌های بی‌وقفه و بی‌مراعات، بال و پرش می‌دهند و بوسه‌هایی که با شوق بر جان محبت می‌نشینند.

زندگی، یک ساختمان است که می‌شود با معماری زبردست، طرحی زیبا برایش کشید. پی‌اش را مستحکم کرد و بدون هراس، طبقات زیبایی برایش تدارک دید و مزینش کرد به هزاران حس. چراغانی‌اش کرد با هزاران دستاورد، اما... اگر بدون پیِ و ریشه‌ای مستحکم بماند، با تکان یک گسل کوچک، از یک عمارت باشکوه، تلی خاک باقی خواهد ماند. پیلوت، شرط استحکام هر بنایی است. ریشه باید قوی باشد که درخت، به بار و ثمر بنشیند.