بریده‌هایی از کتاب لاوهات

تازه فهمیدیم که مرگ، زندگی را با منت به ما بخشیده و اجازه داده است تا باز هم بگوییم و بخندیم و بمانیم.

همیشه رفتن روی آب و پریدن در هوا برای فرزند آدم پرمخاطره بوده است. ما اصولاً باید صاف روی خشکی راه برویم. اعتمادی نه به دریا داریم و نه به هوا. مثلاً اگر سقوط کنیم دستمان را به کجا بگیریم که نیفتیم یا اگر دریا به هم ریخت، به کجا آویزان کنیم جان به لب رسیده را؟ فقط روی زمین صاف است که می‌توانیم راه برویم و بزنیم زیر آواز!

هند نوار یکسانی دارد در تماشا. خلیفه‌های خدا در پیاده‌روها خوابیده‌اند و خدایان در معابد.