بریده‌هایی از کتاب خون انار گردن پاییز است...

گمنام ماییم که گم شدیم در شهر و گم کردیم شما را، جز نام‌تان بر سر کوچه و خیابان‌هایمان... و فراموشمان شد که نام و نشان این شهر، این سرزمین، این خاک، از شماست... و من خودم را پیدا می‌کنم کنارتان... شب‌هایی که در راه‌بندان شهر گم می‌شوم...

باران که می‌بارد، بهار می‌شوم!

این رسمِ نجیبانهٔ باران است، که تکرار می‌شود و تکراری نمی‌شود، هرگز!

خواب‌هایم رقیب زندگی‌ام شده‌اند بس که در خواب‌ها پیدا می‌شوی و در بیداری گم خواب‌هایم، هر شب فاتحانه به من تلخ‌خند می‌زنند من هر شب از خواب‌هایم شکست می‌خورم!

من دلتنگی‌هایم را به شهر نمی‌گویم، بین آدم‌ها گم می‌شود... دلتنگی باید پیش خودت در امان بماند پیشِ نگاه و انار و غزل‌های منزوی... دلتنگی باید دست‌نخورده بماند! همین است که تهران بی‌باران مانده... من دلتنگی‌هایم را به شهر نگفته‌ام!

هرچه بی‌هواتر هرچه رهاتر اتفاق می‌افتد... بی‌آن‌که دنبالش بگردی... به معجزه باید ایمان آورد، مثل نرگس، که معجزهٔ زمستان است

وقتی می‌روی باید راهت را بگیری و دور شوی به پشت سر برنگرد چه فرقی می‌کند که آخرین نگاه را که کرده است؟

تمام قد و با همهٔ قلبم «و ان یکاد» خوان و دست به سینه به افتخار خاک مقدس شهری که خدا براتِ آزادیش را امضا کرد... حضرت جهان‌آرا، در آغوش خدا لبخند بزن که شهر آزاد شد و این قانونِ نانوشتهٔ همهٔ عاشقانه‌هاست که نباشی، که نبینی، که روز واقعه رفته باشی...

چهار فصل این مجموعه، شعر نیست! نوشته‌های گاه و بی‌گاه من است، از سر دلتنگی همین و تمام.

بغض‌های من، یک «پاییز» کم دارد...

خدا به وقت غزل و دلتنگی، پاییز و انار و باران را برای هم آفرید... و همان وقت بود که تمام شاعرانه‌های جهان متولد شد...

همین که خدا هست، غزل هست، باران هست، یعنی خوشبختی...

به گمانم نگاهِ خدا، حتماً به شیوهٔ باران است...، بی‌مضایقه! حتی آن‌ها که نگاه‌شان را دزدیده‌اند...

کاش به جای همهٔ شعرها و شعارهای قشنگ به جای همهٔ آن‌چه می‌خواهیم و نشان از تو ندارد، تو را با همهٔ قلبمان آرزو می‌کردیم «ایّها الامام المامول» امام آرزو شده... کاش برای یک شب، همین امشب، آرزوی ما می‌شدی...

غزل، همیشه خواندنی نیست! گاهی تماشایی‌ست!