بریده‌هایی از کتاب شکوفایی پس از سوگواری

سوگواری را سایه‌ای بی‌رحم می‌پنداریم که به ما می‌چسبد و همه‌جا دنبالمان می‌آید. سوگواری، در تصور ما، نور را به تاریکی بدل می‌سازد، رنگ‌وبوی لذت و خوشی را از همه‌چیز می‌گیرد و احساسی طاقت‌فرسا و بی‌امان است. سوگواری بی‌تردید دشوار است. اما آیا واقعاً طاقت‌فرساست؟

تاب‌آوری شخصی در فرهنگ‌های غیرغربی معنای کمتری دارد، چون آن‌چه مهم است احساس افراد نیست، بلکه این است که مناسک را درست اجرا می‌کنند یا نه.

حتی کسانی که قبلاً دچار فقدان بزرگی شده‌اند هم معمولاً نمی‌دانند سوگواری‌ای که تجربه کرده‌اند عادی بوده یا نه؛ نمی‌دانند اگر دوباره اتفاق مشابهی بیفتد، باز همان تجربه را خواهند داشت یا نه.