بریده‌هایی از کتاب گزینه ب

همه انسان‌ها نقاط کور شخصیتی و ضعف‌هایی دارند ــ که دیگران به خوبی آنها را می‌بینند اما خود شخص قادر به دیدن‌شان نیست. انسان‌ها گاهی دچار عدم پذیرش می‌شوند و گاهی نیز نمی‌دانند که کدام قسمت کارشان اشتباه است. من درس‌های بزرگ زندگی‌ام را از کسانی گرفته‌ام که به نقاط کوری که من آنها را نمی‌دیده‌ام، اشاره کرده‌اند.

حتی افرادی که جانفرساترین غم‌ها را هم تحمل کرده‌اند اغلب دوست دارند در مورد تجارب‌شان صحبت کنند.

من کسی را نمی‌شناسم که سهم او از این دنیا فقط دریافت شاخه‌های گل رز بوده باشد. ما همگی با دشواری‌ها و مشکلاتی مواجه می‌شویم. برخی از این موارد قابل پیش‌بینی هستند و برخی نیز غافلگیرمان می‌کنند. این دشواری‌ها ممکن است به اندازه فوت یک فرزند، جانسوز، به اندازه از هم پاشیدن یک رابطه، غم‌انگیز، و به اندازه به حقیقت نپیوستن یک رؤیا، مأیوس‌کننده باشند. سؤال اصلی این است که پس از وقوع این اتفاقات، چه باید کرد؟

حال دیگر می‌دانم که می‌توان «رشدِ پس از تجربه یک ضربه روحی» را تجربه کرد. فرد می‌تواند پس از ویرانگرترین ضربات نیز قوی‌تر شود و به مفاهیم عمیق‌تر زندگی پی ببرد. علاوه بر این، معتقدم که دستیابی به «رشد پیش از تجربه یک ضربه روحی» نیز امکان‌پذیر است و درواقع لزومی ندارد که پس از تجربه یک اتفاق فلاکت‌بار و برای مقابله با پیامدهای آن، به فکر ایجاد انعطاف‌پذیری در خود بیفتیم.

می‌کاریم. مارتین سلیگمن، روانشناسی که به مدت یک دهه نحوه دست و پنجه نرم کردن افراد با شکست‌ها را مورد بررسی قرار داده است، بر این باور است که سه چیز مانع بهبود افراد پس از مواجه شدن با مشکلات بزرگ می‌شود: شخصی کردن مسائل (اعتقاد به اینکه مرتکب اشتباهاتی شده‌ایم)، فراگیری (اعتقاد به اینکه یک اتفاق، تمامی جوانب زندگی‌مان را تحت‌تأثیر قرار خواهد داد) و تداوم (باور اینکه پس‌لرزه‌های یک اتفاق تلخ، همیشه ادامه خواهند داشت.) این سه مورد، همچون یک ترانه پاپ محبوب، در ذهن شما تکرار می‌شوند و همواره با خود می‌گویید: «مشکل از منه که همه‌چی افتضاحه. کل زندگیم افتضاحه. همیشه هم قراره افتضاح باقی بمونه.»