بریده‌هایی از کتاب من و آقای همسایه

دلم می‌خواست تمام تنهایی‌های دنیا را از هرجا که هست، بردارم و بگذارم توی جیبم و هرجا که دلم می‌خواست، آن‌ها را با خودم ببرم.

اتوبوس که رسید، رفتم نشستم روی آخرین صندلی. سرم را تکیه دادم به شیشه و بازهم آدم‌ها را نگاه کردم و نوشته‌ها را خواندم. ماشین‌ها را دیدم. مادری که از دست بچهٔ بازیگوشش زِلِّه شده بود و درخت‌هایی که کم‌کم داشتند لخت می‌شدند.

«ارزش‌های خودت رو بشناس. شیر رو تو ظرف کثیف نمی‌خورن. کباب رو تو پیاله نمی‌خورن. ظرف درونت رو همیشه تمیز نگه دار و همیشه بزرگ‌ترش کن.»

کم‌کم یاد گرفتم هرچه را می‌خواهم، در خیال به دست بیاورم و با خیالش خوش باشم.

فکر کنم همان‌قدر که خواهرها به حمایت برادرهایشان نیاز دارند، برادرها هم به محبت و ستایش خواهرهایشان نیاز دارند. دست کشیدم به صورت سعید و گفتم: «بهترین برادر دنیاست!»

بازهم حدیث امام جواد را می‌خواندم که می‌گفت: «مؤمن در هر حال نیازمند سه چیز است: توفیق از طرف خداوند متعال، نصیحت‌کننده‌ای از درون خود و پذیرش نصیحت کسی که او را نصیحت می‌کند.»

حالا فهمیده بودم آدم‌ها در هر شکستی در واقع به خودشان می‌بازند. وقتی خودشان را خوب ورانداز نکنند و ندانند کجای دنیا قرار گرفته‌اند، باختن شروع می‌شود حتی اگر مسیرشان شادی‌آور باشد و دل‌خوشی‌های ساده‌ای داشته باشد.