بریده‌هایی از کتاب ۲۳ داستان از سرزمین روتاباگا

کودکی وقت رو در رو شدن با جهان و دیدن بی‌واسطه است. زمانی است که قدرت تخیل و ذهن شفاف به انسان این اجازه را می‌دهد که درک منحصر به فردی از جهان پیرامونش داشته باشد. اما بزرگسالان با اندرز و آموزش، مدام در پی تخریب این فرصت کوتاه شناخت و درک شخصی از جهان هستند. انگار که دیدن چیزها و یافتن دیدگاهی متفاوت از رخدادها گناهی نابخشودنی است. انگار که لذت، وقت تلف کردن است، خروج از مشی تعیین‌شدهٔ معمول است و فرد را از رسیدن به هدف غایی ـ که نمی‌دانیم یعنی چه ـ دور می‌کند.