بریده‌هایی از کتاب مرا می‌نویسی

تنهاییِ نهنگ با ماه و موج و سنگ و صدف پُر نمی‌شود.

آخرین دانه این مزرعه را نیز کلاغان خوردند و مترسک، به دعا مشغول است.

به دست آوردنت پایانِ رفتن نیست آغاز است و تعبیری که من از عشق دارم یک درِ باز است.

این روزها بسیار خسته می‌شوم و انگار این جاده هیچ وقت به پایان نمی‌رسد!

آنکه رفتنی‌ست می‌رود با بهانه‌های کوچک و بزرگ. آنکه بی‌حساب عاشق است بی‌بهانه ماندنی است.

آخرین دانه این مزرعه را نیز کلاغان خوردند و مترسک، به دعا مشغول است.

عشق خوابی‌ست که بیداریِ ما می‌بیند.

پروانه نیستم تنها پری جدا شده‌ام از پرنده‌ای در باد، دربه‌در.

گفت: روزت به خیر و ندانست روزها نیز بی‌تو بی‌خیرند.

آنکه شمس بود عاقبت گذاشت رفت این ستاره‌های کاغذی که هیچ...

سنگ را آب کردن کار عشق است آب را سنگ کردن شاهکار صمیمانه کیست؟

مثل دلفین‌ها با تمام هوش و زیبایی زندگی کردیم تا اسباب تفریح کسان دیگری باشیم.

می‌بوسمت که مزّۀ روحم عوض شود...

نیستی و بهار هم بی‌تو سوءتعبیرِ یک زمستان است.

من دلم پوسید بوسه‌ای، سطری، سلامی، خنده‌ای، چیزی!

معمار این خیابان عاشق نبوده است. هر روز بی‌تو می‌روم از این پیاده‌رو.

گاهی مجبور می‌شوی که ببندی دریچه را تا خاطرات خوب بمانَد برای تو.

هر که باران باشد روی چشم همۀ پنجره‌ها جا دارد.

گاه می‌لرزد سخت به نسیمی نازک آن درختی که تبر نیز تکانش ندهد.

این روزها با هرچه دمخور می‌شوی با هر که می‌جوشی؛ تکثیرِ تنهایی است.

دلم گره شده است.

مثل دلفین‌ها با تمام هوش و زیبایی زندگی کردیم تا اسباب تفریح کسان دیگری باشیم.

هر که باران باشد روی چشم همۀ پنجره‌ها جا دارد.

حوض را گره زدم به ماه ماه شد حال هرچه آب بود، رو به‌راه شد.

هرکس برای عشق تعریفِ تازه داشت کلّ جهان به زمزمه‌اش گوش می‌کند.

ساکنِ منطقه عقل چه می‌داند که عشق، در لحظه اقامت دارد.

بی تو اسم تمام کوچه‌های شهر دلتنگی است.

تو بخند تا سراسیمه شود بوی بهار.

من آن تخته‌سنگم که افتاده از کوه نه حسّی که با بوته‌ها خو بگیرم نه تابی که با حجم تنهایی خود...

برّه باشی گرگ روحت می‌شوند گرگ باشی حسّ تنهایی شکارت می‌کند.