بریده‌هایی از کتاب مرا می‌نویسی

تنهاییِ نهنگ با ماه و موج و سنگ و صدف پُر نمی‌شود.

آخرین دانه این مزرعه را نیز کلاغان خوردند و مترسک، به دعا مشغول است.

به دست آوردنت پایانِ رفتن نیست آغاز است و تعبیری که من از عشق دارم یک درِ باز است.

این روزها بسیار خسته می‌شوم و انگار این جاده هیچ وقت به پایان نمی‌رسد!

آنکه رفتنی‌ست می‌رود با بهانه‌های کوچک و بزرگ. آنکه بی‌حساب عاشق است بی‌بهانه ماندنی است.

عشق خوابی‌ست که بیداریِ ما می‌بیند.

آخرین دانه این مزرعه را نیز کلاغان خوردند و مترسک، به دعا مشغول است.

پروانه نیستم تنها پری جدا شده‌ام از پرنده‌ای در باد، دربه‌در.

آنکه شمس بود عاقبت گذاشت رفت این ستاره‌های کاغذی که هیچ...

گفت: روزت به خیر و ندانست روزها نیز بی‌تو بی‌خیرند.

سنگ را آب کردن کار عشق است آب را سنگ کردن شاهکار صمیمانه کیست؟

مثل دلفین‌ها با تمام هوش و زیبایی زندگی کردیم تا اسباب تفریح کسان دیگری باشیم.

گاهی مجبور می‌شوی که ببندی دریچه را تا خاطرات خوب بمانَد برای تو.

گاه می‌لرزد سخت به نسیمی نازک آن درختی که تبر نیز تکانش ندهد.

این روزها با هرچه دمخور می‌شوی با هر که می‌جوشی؛ تکثیرِ تنهایی است.

دلم گره شده است.

من دلم پوسید بوسه‌ای، سطری، سلامی، خنده‌ای، چیزی!

حوض را گره زدم به ماه ماه شد حال هرچه آب بود، رو به‌راه شد.

معمار این خیابان عاشق نبوده است. هر روز بی‌تو می‌روم از این پیاده‌رو.

ساکنِ منطقه عقل چه می‌داند که عشق، در لحظه اقامت دارد.

بی تو اسم تمام کوچه‌های شهر دلتنگی است.

تو بخند تا سراسیمه شود بوی بهار.

من آن تخته‌سنگم که افتاده از کوه نه حسّی که با بوته‌ها خو بگیرم نه تابی که با حجم تنهایی خود...

هر که باران باشد روی چشم همۀ پنجره‌ها جا دارد.

برّه باشی گرگ روحت می‌شوند گرگ باشی حسّ تنهایی شکارت می‌کند.

دو خط شعر هم راضی‌ام می‌کند و حتّی همین خط‌خطی‌های غمگین.

این روزها با هرچه دمخور می‌شوی با هر که می‌جوشی؛ تکثیرِ تنهایی است.

ساکنِ منطقه عقل چه می‌داند که عشق، در لحظه اقامت دارد.

گاه یک تلنگر است عشق خط به رویِ راه‌های رفته می‌کشد یادمان می‌آورد که رسم و راه چیست. مثل شیوۀ تلفّظ صحیح واژه‌ای که سال‌هاست اشتباه گفته‌ایم.

تورا یافتم وز آن پس جهان، پول خُردی است در جیب‌هایم.