بریده‌هایی از کتاب پنجره ای رو به ماه

آی مردم! آخر این رسم امانت داری اَست؟ قلبِ سالم می برد بیمار دستم می دهد زندگی بی عشق تنها دور خود چرخیدن است بی تو دائم حال یک پرگار دستم می دهد با خودم هر بار می گویم: «تو شاعر نیستی» باز یادت می رسد خودکار دستم می دهد

ساحل تنهایی و موج خیال و مد غم ماه من! با عکس تو حال دلم دریا شده می کشد جان مرا سوی خودش تصویر تو ماه رویت از همیشه بیشتر گیرا شده

هنوز خنده از کنار من عبور می کند چنان غریبه ای که طعنه می زند، به شانه های پر تحملم