بریده‌هایی از کتاب هنر به روایت مدرسه دوباتن

نیاز داریم ذهنمان را برای پذیرش حقایقی باز نگهداریم که ممکن است از زبان یک کودک بیان شوند.

به بلوغ رسیدن به‌معنی آگاهی از تأثیری است که قدرتِ آدمی می‌تواند بر دیگران داشته باشد. مدیرعامل‌ها لطفاً توجه کنید!

او در همان عمر کوتاهش، باوری حیاتی - و بسیار معقول - ارائه کرد: بیشتر چیزهایی که برای ما اهمیت دارند چیزهای هیجان‌انگیز، فوری، پُرشور یا ویژه نیستند. بیشترین بخش زندگی در سروکله زدن با چیزهایی سپری می‌شود که روزمره، معمولی، محقر، پیش‌پاافتاده و (صادقانه بگوییم) ملال‌آورند. فرهنگ باید بر این تمرکز داشته باشد که ما را وادار کند چیزهایی را بستاییم که میان‌مایه، روزمره و معمولی‌اند.

نگاه کلاسیک می‌داند که احساسات ما اغلب می‌توانند بر بینش‌های به‌دردبخورتر چیره شوند؛ می‌داند که ما آدم‌ها مدام خودمان و دیگران را بَد می‌فهمیم و هرگز از بلاهت، آسیب و اشتباه دور نیستیم.

نگاه رمانتیک تفکر آدمی را به راه‌های سرنوشت‌ساز اما بیهوده می‌کشاند؛ به امیدهای توخالی دامن می‌زند، کاری می‌کند که تحمل خودمان را هم نداشته باشیم؛ نمی‌گذارد به درون خود بنگریم، چشم‌هایمان را روی مخاطره‌های اتکا به غریزه در عشق و کار می‌بندد، از واقعیت دورِمان می‌کند و کارمان را می‌کشاند به اینکه بنشینیم و برای شرایط عادی هستی‌مان ماتم بگیریم.