بریده‌هایی از کتاب نوادگان

مجبور نیستی دربارهٔ چیزهایی که دوست نداری صحبت کنی

باید وقتی زمانش رسید، از شانست استفاده کنی. چه کسی می‌داند دوباره کِی شانس درِ خانه‌ات را می‌زند؟

به‌محض گفتن حقیقت، دیگر نمی‌توان آن را پنهان کرد.

«تمامش کن.» «چی را تمام کنم؟» «دلبری کردن برای من!»

زمانی به دیگران توجه می‌کرد که از آنها توجهی را که گمان می‌کرد لایقش است دریافت نمی‌کرد.

«عشق بر همه‌چیز پیروز است.»

باید خودمان را هم ببخشیم. اگر متوجه اشتباهت نباشی، نمی‌توانی خودت را ببخشی.

یاد گرفته بود که یا باید از غم دوری کند یا در آن غرق خواهد شد.

حس تنهایی‌ای دارم که مانند پتو دور من پیچیده است.

خانواده خیلی مهم است،

«گذشته را در گذشته رها کن.

سرکوب احساسات اصلاً خوب نیست.»

به بخشیدن هم فکر کن، باشد؟‌

بعد از درگذشت پدر بیشتر روزها دچار این حس می‌شد که جای خالی پدرِ بزرگ‌تر از جهان، پرکردنی نیست. غمِ ازدست‌دادنی که تمام عمرش او را دچار درد کرده بود

همیشه اولویت با خانواده است.

راستش را بخواهید، مردم فقط دوست دارند شایعه بسازند و غیبت کنند.»

این‌قدر تقصیر را گردن دیگران نینداز.

«دروغ مصلحتی هم دروغ است. کلی از حقیقت را پنهان کردی و بعد انتظار داری من فکر کنم که ما با هم... دوست هستیم.»

اشکالی ندارد که عصبانی باشی. حق داری، اما کمی به خودت زمان بده و به بخشیدن هم فکر کن. باشد؟

«ما در دنیای می‌توانست‌ها زندگی نمی‌کنیم. ما در دنیای واقعی زندگی می‌کنیم، همین دنیا.»

«مجبور نیستی دربارهٔ چیزهایی که دوست نداری صحبت کنی.

پدر همیشه چه می‌گفت؛ اول خانواده.

«طمع این خانواده را از هم پاشید.»

آندرس آن‌قدر وقت و انرژی صرفِ نامزدِ کایلا بودن کرد که انگار دیگر هیچ‌چیزی در زندگی‌اش به او هویت آندرس استوری بودن را نمی‌داد.

بدبختی همیشه هست. بدبختی همیشه نیست، مگر اینکه برایت ایجادش کنند

بدبختی همیشه نیست، مگر اینکه برایت ایجادش کنند.