بریده‌هایی از کتاب آتوسا

ما مردم بدین‌گونه داوری می‌کنیم، یا سپیدِ سپید، یا سیاهِ سیاه. آن هم در زمانی که همگی خاکستری هستیم.

زندگی تلاشی است برای نزدیک کردن آن‌چه هست، به آن‌چه آرزو داری.

ـ دلتان شکست؟ ـ دلی که خریدار ندارد، شکسته و نشکسته‌اش یکی است.

مردهای ایرانی، درباره‌ی زنان‌شان نهادی بسیار حسود دارند. آنان بسیار نگران آنند که چشم بیگانه بر بانوان‌شان نیافتدپلوتارک (تمیستوکلس، بند ۳۶)

گوهرهای تابان و ستون‌های سر به آسمان کشیده که در کاخ‌ها دیده می‌شد

داشتن خواهری مهربان در زندگی، می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین بخشش‌های اهورامزدا باشد

امیدوارم آشکارا، هر آن‌چه در دل دارید با او در میان نگذارید. زیرا شنیده‌ام مردها بهای دلداری که آسان به دست می‌آید، نمی‌دانند.

ما در پشت پرده‌ها سربازان را می‌زاییم و بزرگ می‌کنیم. روزی هم که مردیم همه چیز به پایان می‌رسد. گویی از روز نخست به جهان نیامده‌ایم.

آمدن و رفتن ما به این جهان چه سودی خواهد داشت، هنگامی‌که هرچه بر سرمان می‌آید خاموش بایستیم و دم بر نیاوریم؟

مردی زمینی، ناز شما را تا بهشت خریدار است.

من از راه مهر ورزیدن به مردم، به مهر بی‌کرانه پیوستم.

در کشور ما صدها فرمانروا می‌آیند و می‌روند تا یکی داریوش باشد

چرا پیشینیان ما، واژه‌ی همسر را برگزیده‌اند. چرا آن را همتن نگفته‌اند. شاید پایه را بر آن نهاده باشند تا در اوج گرفتن، بال پرواز هم باشیم. آن‌گاه داریوش ایستاد و در چشمان آتوسا نگریست و گفت: ـ شاهدخت! در این راه همسر و همراه من می‌شوید؟

نوک هیچ پیکان و نیزه‌ای به بلندپروازی قلم نخواهد رسید.

خوشبختی شاید همان دمی باشد که با دلی سرشار از زندگی و چهره‌ای ناشناس در میان کوچه‌ای پر رفت و آمد، گام برمی‌داری و به ندای مهرآمیز، گوش می‌سپاری. شاید فراسوی این آب و باد و خاک، آتشی باشد که دل و دریافت را آگاهانه به زبانه‌هایش می‌سپاری. هر چند که می‌دانی در دیار دلشدگان راهی برای بازگشت نیست و هر دل‌سوخته‌ای که پای در این کوی نهاد از دست رفت و بی‌نشان شد. خوشا به آنان که همراهی دلخواه یافته و آفرین

نمی‌دانید، با تنی که خسته نیست و روانی ناامید به بستر رفتن، چه رنجی در پی دارد. تا نیمه شب بیهوده در بستر می‌چرخم و خوابم نمی‌برد. هنگامی‌که چشم می‌گشایم، خورشید در میان آسمان است و من با تنی سست و سری گران، نمی‌دانم روز تازه‌ای را که در برابرم گسترده شده، با چه بهانه‌ای به شب رسانم.

رسانه‌های هر دو سو تلاش می‌کنند تا رویدادها را به سود خود دگرگون و وارونه نمایش دهند. در پایان نیز، هر دوسو پیروز و سرافرازند و کشته‌شدگان قهرمان!!

داشتن خواهری مهربان در زندگی، می‌تواند یکی از بزرگ‌ترین بخشش‌های اهورامزدا باشد

بیشتر مردم دوست دارند رفتارهای شناخته شده‌ی گروهشان را داشته باشند. چرا که این رفتارها بارها آزموده شده و شکست و سرخوردگی در آن کم است.

آرزویی ندارم. باور و گرایشی برایم نمانده. هر راهی که می‌روم به پوچی می‌رسد. از خودم می‌پرسم تا چه زمانی این روز و شب‌های یکسان می‌آیند و می‌روند و فرجام زندگیم چگونه خواهد بود؟ هم‌چون چرخ‌های گردونه به دور خود می‌چرخم. می‌خورم و می‌نوشم تا زنده بمانم و زندگی کنم تا بخورم و بیاشامم. گردونه به پیش می‌رود و من به جایی نمی‌رسم. هستی‌ام به سان سنگ‌ریزه‌ای است که در ژرفای جویبار به فراموشی سپرده شده. آب از کنارم گذر می‌کند و درونم را تر نمی‌کند و مرا از آن گل و لایی که همه را در بر گرفته بیرون نمی‌کشد.

از خودم می‌پرسم تا چه زمانی این روز و شب‌های یکسان می‌آیند و می‌روند و فرجام زندگیم چگونه خواهد بود؟

هرگز گیسوان یک بانو را چنان سفت در بند نکشید. موهای افشان، در کنار هر چهره‌ای هیاهو به پا می‌کند.

از دیدگاه زرتشت، خوشی، شادمانی و آسایش، برابر با ستایش پروردگار است.

ـ هر پنج برده به بهای یک اسب در ایران به فروش می‌رسند. ـ باور کردنی نیست! می‌خواهید بگویید یک برده از یک پای اسب کم ارزش‌تر است؟ ـ بله و برای همین است که شماری از اندیشمندان آرزوی پادشاهی هم‌چون داریوش را دارند.

این را بدان که انسان‌های هوشیار توانایی به زبان راندن سخنان تازه را دارند. همین نوآوری‌ها، جهان را به جنبش وا می‌دارد. پیگیری رفتارها و باورهایی که پیش از این بدان خو کرده‌ایم، هنری به شمار نمی‌آید.

این بخش از سرشت و خوی همگی ماست که در دوران جوانی می‌پنداریم پدران و مادران میانسال ما از روز نخست خسته‌کننده زاییده شده‌اند و زندگیشان همواره گذرانی تهی از شور و دلسپردگی است. جوانان به سختی می‌توانند باور کنند دل آن مرد سپیدمویی که پدرش می‌نامند از دیدن چشمان فرو رفته در چین و چروک مادر لرزیده. در پی یافتن هم، دل و روانشان را سال‌ها پیش از این باخته‌اند و روزها و شب‌های بسیاری را در تکاپوی رسیدن به یکدیگر، در آوارگی گذرانده‌اند.

از یاد نبرید تا زنده هستیم باید بهای پیکار نیکی با بدی را بپردازیم و این مبارزه پایانی نخواهد داشت.

در زبان پارسی، واژه‌ی امید یکی از نام‌های خداست. امید اَبَده و اَبی اَنجام است.

ایدون باد و ایدون‌تر باد.

دلتان شکست؟ ـ دلی که خریدار ندارد، شکسته و نشکسته‌اش یکی است.