بریده‌هایی از کتاب چگونه برای ادامه زندگی مشترکمان تصمیم بگیریم؟

زوج‌ها باید به جای کادودادن به یکدیگر، بزرگ‌ترین هدیه را به یکدیگر بدهند؛ یعنی صادقانه این سؤال را بپرسند: «چگونه می‌توانم تغییر کنم که تحمل من برایت آسان‌تر بشود؟» این کاری کاملاً عاشقانه است.

هیچ زوجی هرگز به دلیل تفاوت‌هایشان از هم جدا نمی‌شوند. آن‌ها از هم جدا می‌شوند زیرا یکی از آن‌ها از شنیده‌نشدن خسته شده است.

پرسش «دوست داری چه چیزی را در من تغییر بدهی؟» باید به عنوان مهربانانه‌ترین و بالغانه‌ترین درخواست بین زوج‌ها مطرح شود.

هیچ‌کدام از این‌ها با عشق ناسازگار نیست؛ اصلاً کار عشق همین است. عشق باید کلاس درسی باشد که در آن مقابلاً متعهد می‌شویم یکدیگر را دلسوزانه و حامیانه آموزش بدهیم تا به بهترینِ خود تبدیل بشویم.

تحمل رنج ناشی از تنهایی و تسکین آن بسیار آسان‌تر از رنجی است که یک ازدواج بد بر دوش ما می‌گذارد.

افرادی که احساس می‌کنند هیچ انتخابی ندارند انتخاب‌های بدی می‌کنند.

زندگی در کنار دیگری یکی از سخت‌ترین کارهایی است که ممکن است در عمرمان انجام بدهیم

آنچه جداً قابل تحمل نیست و واقعاً زمینه‌ای برای فرار به شمار می‌آید فقدان محبت است. تمام معنای رابطه به این احساس وابسته است که دیده شویم، فهمیده شویم، پذیرفته شویم، برانگیخته شویم، شنیده شویم، تکیه کنیم و گرامی داشته شویم.

آنچه در نهایت برای موفقیت عشق مهم است وجود تفاوت‌ها نیست، بلکه نحوهٔ مدیریت آن‌ها است: با روحیهٔ جست‌وجوگری، تمایل به تغییر، بخشش متقابل و فروتنی

فرد تغییرناپذیر صرفاً فاقد دانش نیست، بلکه شدیداً به تغییرنکردن متعهد است. او در برابر تغییر مقاومت می‌کند چون دارد از چیز دردناکی در گذشتهٔ خود فرار می‌کند که آن زمان برای مقابله با آن ضعیف یا درمانده بوده و هنوز هم ابزاری برای مقابله با آن پیدا نکرده است.

امیدوارکننده‌ترین و در نتیجه عاشقانه‌ترین کاری که می‌توانیم در روابط بکنیم این است که گاهی اوقات اعلام کنیم که هنوز چگونه عشق‌ورزیدن را یاد نگرفته‌ایم، اما مشتاقیم که با کمی کمک، روزی آن را یاد بگیریم.

باید بیاموزیم که از خودمان انتظار نداشته باشیم همواره با خردمندی و بینش کامل انتخاب کنیم یا خودمان را در برابر هرگونه پشیمانی واکسینه کنیم. البته که ما کمی اشتباه خواهیم کرد، اما نباید از آن تنها یک تراژدی ساخت.

هیچ زوجی هرگز به دلیل تفاوت‌هایشان از هم جدا نمی‌شوند. آن‌ها از هم جدا می‌شوند زیرا یکی از آن‌ها از شنیده‌نشدن خسته شده است.

فرهنگمان به ما می‌آموزد که در عشق به احساسات خود اعتماد کنیم و از آن‌ها پیروی کنیم. اما در زوج‌درمانی این کار را بسیار مشکل‌ساز می‌دانند چون احساسات ما اغلب اشتباه بوده و با پاسخ‌های بدوی از گذشته‌ای پردردسر رمزگذاری شده‌اند.

تنهایی همان‌طور که می‌تواند احساس یک زندگی پرمشغله و شرافتمندانه به ما بدهد، می‌تواند شاهد محکمی برای این باشد که ما موجودی نخواستنی، بدبخت، نفرت‌انگیز و بیماری عاطفی هستیم.

متواضعانه بخش حیوانی انسان را به یاد بیاوریم: یک نخستیِ عمدتاً مجنون، شکسته، آشفته، بی‌بصیرت، فریب‌خورده و به‌ندرت تکامل‌یافته. هریک از ما، بی‌اینکه از گفتن این اصطلاح هیچ تحقیری مد نظر باشد، واقعاً عمدتاً دیوانه هستیم. ما وارثان دوران کودکی عجیب‌وغریبی هستیم؛ ما در مجموعه‌ای از مراحلِ در حال تغییرْ واکنش بیش از حد یا کمتر از حد نشان می‌دهیم؛ در فهم جنبه‌های مهم واقعیت وا می‌مانیم؛ به‌شدت در فهم دیگران اشتباه می‌کنیم؛ از آینده‌مان نامطمئن هستیم؛ بسیاری از داوری‌هایمان سؤال‌برانگیز است و اغلب نمی‌دانیم چه اتفاقی دارد می‌افتد.

یک بوسهٔ یواش و بااحساس هنگام بازگشت به خانه ممکن است در ایجاد حس ارتباطْ تواناتر از هم‌خوابگی باشد.

اینکه شریک زندگی ما نتواند به همهٔ امیال ما پاسخ بدهد مصیبت‌بار نیست، اینکه با ما با حالت تدافعی، سردی، پیش‌داوری یا توهین برخورد کند فاجعه‌بار است.

مایی که گیر افتاده‌ایم کودکان خوبی بودیم که چندان دوستمان نداشتند، کسانی بودیم که از والدین خشمگین می‌ترسیدیم یا بیش از حد نگران والدین شکننده بودیم. ما کسانی هستیم که خیلی زود یاد گرفتیم رعایت کنیم و اطاعت کنیم، نگران دیگران باشیم، خودمان را وفق بدهیم و لبخند بزنیم. اکنون، ده‌ها سال بعد، تبدیل به کسانی شده‌ایم که نمی‌توانیم بلند شویم و برویم، زیرا تا حدی ترجیح می‌دهیم بمیریم به‌جای اینکه هیاهو ایجاد کنیم.

هیچ مشکلی آن‌قدر بزرگ نیست که ماندن را خیلی سخت کند. هیچ تفاوتی در نگرش‌های اجتماعی یا سلیقه‌های طراحی داخلی آن‌قدر جدی نیست که یک ازدواج عاشقانه را نابود کند. تنها چیز این است که همواره شیوه‌های وحشتناکی برای گفت و شنود از ناامیدی‌ها وجود دارد. همسری که ما واقعاً به او نیاز داریم کسی نیست که در همهٔ سلایق و علایق با ما مشترک باشد، بلکه روح مهربانی است که یاد گرفته با فروتنی و جست‌وجوگری دربارهٔ اختلاف سلیقه‌ها مذاکره کند.

به‌هرحال هر تصمیمی بگیریم، از برخی جهات، کمی اشتباه خواهد بود.

هر قدمی که برداریم پشیمانی‌هایی را همراه خواهد داشت. شاید زندگی مشترک را ترک کنیم و رنج بکشیم، شاید بمانیم و رنج بکشیم. حتی شاید راه سومی ابداع کنیم و کماکان رنج بکشیم.

راه رهایی از مسیر یک حرکت عجیب و غریب است: باید بیشتر برای خودمان ارزش قائل بشویم. باید بپذیریم که هدف از رابطه رنج‌کشیدن نیست.

در پایان، حالت تدافعی تنها توضیح عالی برای همهٔ طلاق‌هاست: ناتوانی در با مهربانی گوش‌سپردن به آنچه دیگری می‌گوید بدون توسل به انکار و غرور سرسختانه.

داشتن یک شریکِ زندگی هرگز کسی را برای مدت طولانی از پوچی محافظت نمی‌کند.

اگر ازدواجی به‌اندازهٔ کافی خوب باشد، باید شجاعت مقابله با نقص‌هایمان را به ما بدهد.

متأسفانه، افراد دوست‌داشتنی در دنیا بسیار بیشتر از افرادی هستند که بتوانیم در کنارشان رضایتمندانه زندگی کنیم.

وقتی یک دیدگاه متناقض قد علم می‌کند این چیزی است که ما باید بشنویم: «به تو گوش می‌دهم. می‌فهمم چه می‌گویی. دارم راجع به آن فکر می‌کنم. شاید من نیاز به تغییر داشته باشم.»

ما در نهایت در تنهایی به عشق وفادارتر خواهیم بود تا در یک شراکت اشتباه، همان‌طور که یک عاشقِ موسیقی ممکن است سکوت را به صدای بدِ پس‌زمینه ترجیح دهد.

در بستر مرگ، هیچ مدالی برای استقامت و ظرفیت نامحدود برای سرکشیدن جام بدبختی به کسی نمی‌دهند.