بریده‌هایی از کتاب درک ارزش شکست

پذیرفتن شکست پذیرفتن رشد است.

شکست‌هایمان ما را تعریف نمی‌کند، بلکه چگونگی واکنشمان به ناکامی‌هاست که به ما معنا می‌دهد.

شادی گذرا است. فقط زمانی می‌توان کاملاً قدردان شادی بود که احساسات تیره‌وتار در تقابل با آن قرار بگیرد.

شکست موقعیتی برای یادگیری به ما می‌دهد، البته اگر خودمان بخواهیم. باید اشتباه کنید تا بتوانید مسئله را حل کنید.

تنها راه مقابله با تابوها صحبت کردن درمورد آن‌ها است.

دلیل اصلی ناراحتی هیچ‌وقت شرایط شما نیست بلکه افکارتان در مورد آن است.

شکستْ کسب اطلاعات است

در صلح بودن با شکست یعنی پشیمانی‌های کمی دارم.

این معادله به سادگی می‌گوید شادی بزرگ‌تر یا مساوی درکتان از وقایع زندگی، منهای توقعاتتان از زندگی است.

نکتهٔ اصلی همین است: جدایی‌ها به ما می‌آموزند واقعاً که هستیم؛

این معادله به سادگی می‌گوید شادی بزرگ‌تر یا مساوی درکتان از وقایع زندگی، منهای توقعاتتان از زندگی است. اساسا اگر توقعی نداشته باشید، ناامید هم نمی‌شوید. در حالی که اگر انتظارتان بالا باشد، همیشه ناراضی هستید.

اگر در گذشته‌مان دقیق شویم و از خودمان بپرسیم چه می‌خواهد یادمان دهد، دیگر محکوم به تکرارش نخواهیم بود.

شاید قدرتی هرچند کوچک داریم که در زمان‌های بحران، شکست و واکنشمان نسبت به آن را تحلیل کنیم. شاید می‌توانیم کشتی‌هایمان را ضدآب کنیم تا برای طوفان بعدی مجهزتر باشند.

ما جدا از افکار منفی‌مان وجود داریم و ما مسئول بررسی اعتبارشان و تغییر شیوهٔ صحبت با خودمان هستیم.

شکست‌هایمان ما را تعریف نمی‌کند، بلکه چگونگی واکنشمان به ناکامی‌هاست که به ما معنا می‌دهد.

هرچه باشد، اشتباه‌ها پایهٔ راستی هستند و اگر فردی درست و غلط را نداند، حداقل اشتباه باعث می‌شود دانشش زیاد شود و بفهمد درست نبوده. کارل یونگ، روانکاو

در زمانهٔ پرتلاطم امروزی که «همه به جنگ‌اند»، آنچه از دستِ ما برای خودمان برمی‌آید همین «صلح» است و چه چیزی بهتر از صلح با خودمان. صلح با کرده‌ها و نکرده‌ها، با به‌دست آوردن‌ها و از دست دادن‌ها، با ماندن‌ها و رفتن‌ها، با پیروزی‌ها و ناکامی‌ها.... هر بار که پس از هر زمین خوردنی از جایمان بلند شویم و درس‌هایی که از شکست آموختیم را در آغوش می‌گیریم، همچون شاخهٔ زیتونی‌ست که به خودمان نشان می‌دهیم.