بریده‌هایی از کتاب جنبش آهستگی

ساعت‌های طولانی کار با کامپیوتر می‌تواند آدم‌ها را نسبت به هرکس که نمی‌تواند با سرعت نرم‌افزار حرکت کند بداخلاق و ناشکیبا کند.

فلسفهٔ آهسته را می‌توانیم در یک کلمه خلاصه کنیم: تعادل. وقتی سریع بودن منطقی است، سریع باشید و وقتی آهستگی ایجاب می‌کند، آهسته باشید. زندگی را با سرعتی بخواهید که موسیقی‌دانان آن را ضرب‌آهنگ درست -سرعت مناسب- می‌نامند.

در توکیو ایستاده‌اید و دویدن مسافران را برای رسیدن به قطار تماشا می‌کنید، آن هم وقتی قطار بعدی دو دقیقهٔ دیگر از راه می‌رسد، می‌دانید که ژاپنی‌ها ایدهٔ زمان به‌عنوان یک منبع محدود را بلعیده‌اند.

شرکت ساعت‌سازی الکتریک سیگنال در دفترچهٔ محصولات خود در سال ۱۸۹۱، نسبت به عواقب ناخوشایند و زیان‌بخش عقب ماندن از زمان هشدار داد: «اگر یک فضیلت وجود داشته باشد که هر که می‌خواهد در زندگی موفق شود باید آن را در خود پرورش دهد همانا وقت‌شناسی است؛ اگر یک خطا برای اجتناب وجود داشته باشد، همانا عقب ماندن از زمان است».

این روزها، جهان به‌تمامی بیمارِ زمان است. همهٔ ما به یک آیینِ سرعت تعلق داریم.

در سراسر جهان صنعتی، بچه‌ها از مدرسه به خانه‌های خالی برمی‌گردند، جایی که گوش شنوایی برای شنیدن داستان‌ها، مشکلات، پیروزی‌ها و ترس‌هایشان وجود ندارد.

مقصر اصلی افزایش سرعت زندگی می‌دانست: «کسی که منحصراً در پی رفاه دنیوی باشد، همیشه عجله دارد، زیرا مدت زمان محدودی برای رسیدن، به چنگ آوردن و لذت بردن در اختیار اوست».

آدم‌ها هر کاری را زمانی انجام می‌دادند که راحت بودند، نه وقتی که ساعت مچی به آنها می‌گفت باید آن کار را انجام بدهند؛ وقتی گرسنه بودند غذا می‌خوردند و وقتی خواب‌آلود بودند می‌خوابیدند.

در فاصلهٔ یک نسل، اهالی کلن از آدم‌هایی که هیچ‌وقت دقیقاً نمی‌دانستند ساعت چند بود، به آدم‌هایی بدل شدند که اجازه می‌دادند ساعت به آنها حکم کند چه زمانی کار کنند، ناهار خوردنشان چقدر طول بکشد و شب‌ها چه زمانی به خانه برگردند.

پیوند بین سود و شتاب را تقدیس کرد: وقت طلاست. هیچ چیز بیش از این تغییر جهت، یعنی پرداخت دستمزد کارگران بر اساس ساعت کار به جای آنچه تولید کرده‌اند، طرز فکر و نگرش جدید را منعکس یا تقویت نکرده است. به محض اینکه هر دقیقه ارزش پولی پیدا کرد، کسب‌وکار روی رقابتی بی‌پایان برای شتاب بخشیدن به تولید متمرکز شد. تولید چیزهای بیشتر در هر ساعت، برابر بود با سود بیشتر.

نتیجهْ ایجاد گسستگی جانکاهی است میان چیزی که از زندگی می‌خواهیم و آنچه واقعاً می‌توانیم داشته باشیم و این گسستگی، به این احساس دامن می‌زند که هرگز زمان کافی نداریم.

زندگی عجولانه به شکل ناگزیری می‌تواند سطحی شود. وقتی عجله می‌کنیم، روی سطح می‌لغزیم و نمی‌توانیم با جهان یا آدم‌های دیگر ارتباط واقعی برقرار کنیم

زبان ژاپنی، واژهٔ کاروشی (karoshi) به معنای «مرگ بر اثر کار بیش‌ازاندازه» است.

کار بیش‌ازحد فرصت ورزش کردن را از ما می‌گیرد و به احتمال زیاد وادارمان می‌کند بیش‌ازاندازه نوشیدنی‌های انرژی‌زا مصرف کنیم و دنبال غذاهای آسان و سریع بگردیم. تصادفی نیست که سریع‌ترین ملت‌ها اغلب چاق‌ترین‌ها هم هستند. بیش از یک سوم امریکایی‌ها و یک پنجم بریتانیایی‌ها از لحاظ بالینی اضافه وزن مفرط دارند

آدم‌ها هر کاری را زمانی انجام می‌دادند که راحت بودند، نه وقتی که ساعت مچی به آنها می‌گفت باید آن کار را انجام بدهند؛ وقتی گرسنه بودند غذا می‌خوردند و وقتی خواب‌آلود بودند می‌خوابیدند.

بیماری زمان می‌تواند علامت یک احساس ناخوشی وجودی عمیق‌تر هم باشد. در مراحل آخر پیش از فرسودگی، آدم‌ها معمولاً برای اجتناب از رویارویی با ناراحتی‌شان سرعتشان را افزایش می‌دهند. به گمان کوندرا، سرعت کمکمان می‌کند وحشت،‌ بی‌حاصلی و تهی بودن دنیای مدرن را نادیده بگیریم.