بریده‌هایی از کتاب جنبش آهستگی

ساعت‌های طولانی کار با کامپیوتر می‌تواند آدم‌ها را نسبت به هرکس که نمی‌تواند با سرعت نرم‌افزار حرکت کند بداخلاق و ناشکیبا کند.

فلسفهٔ آهسته را می‌توانیم در یک کلمه خلاصه کنیم: تعادل. وقتی سریع بودن منطقی است، سریع باشید و وقتی آهستگی ایجاب می‌کند، آهسته باشید. زندگی را با سرعتی بخواهید که موسیقی‌دانان آن را ضرب‌آهنگ درست -سرعت مناسب- می‌نامند.

شرکت ساعت‌سازی الکتریک سیگنال در دفترچهٔ محصولات خود در سال ۱۸۹۱، نسبت به عواقب ناخوشایند و زیان‌بخش عقب ماندن از زمان هشدار داد: «اگر یک فضیلت وجود داشته باشد که هر که می‌خواهد در زندگی موفق شود باید آن را در خود پرورش دهد همانا وقت‌شناسی است؛ اگر یک خطا برای اجتناب وجود داشته باشد، همانا عقب ماندن از زمان است».

در توکیو ایستاده‌اید و دویدن مسافران را برای رسیدن به قطار تماشا می‌کنید، آن هم وقتی قطار بعدی دو دقیقهٔ دیگر از راه می‌رسد، می‌دانید که ژاپنی‌ها ایدهٔ زمان به‌عنوان یک منبع محدود را بلعیده‌اند.

آدم‌ها هر کاری را زمانی انجام می‌دادند که راحت بودند، نه وقتی که ساعت مچی به آنها می‌گفت باید آن کار را انجام بدهند؛ وقتی گرسنه بودند غذا می‌خوردند و وقتی خواب‌آلود بودند می‌خوابیدند.

در فاصلهٔ یک نسل، اهالی کلن از آدم‌هایی که هیچ‌وقت دقیقاً نمی‌دانستند ساعت چند بود، به آدم‌هایی بدل شدند که اجازه می‌دادند ساعت به آنها حکم کند چه زمانی کار کنند، ناهار خوردنشان چقدر طول بکشد و شب‌ها چه زمانی به خانه برگردند.

پیوند بین سود و شتاب را تقدیس کرد: وقت طلاست. هیچ چیز بیش از این تغییر جهت، یعنی پرداخت دستمزد کارگران بر اساس ساعت کار به جای آنچه تولید کرده‌اند، طرز فکر و نگرش جدید را منعکس یا تقویت نکرده است. به محض اینکه هر دقیقه ارزش پولی پیدا کرد، کسب‌وکار روی رقابتی بی‌پایان برای شتاب بخشیدن به تولید متمرکز شد. تولید چیزهای بیشتر در هر ساعت، برابر بود با سود بیشتر.

ساعت‌های طولانی کار با کامپیوتر می‌تواند آدم‌ها را نسبت به هرکس که نمی‌تواند با سرعت نرم‌افزار حرکت کند بداخلاق و ناشکیبا کند.

نتیجهْ ایجاد گسستگی جانکاهی است میان چیزی که از زندگی می‌خواهیم و آنچه واقعاً می‌توانیم داشته باشیم و این گسستگی، به این احساس دامن می‌زند که هرگز زمان کافی نداریم.

این روزها، جهان به‌تمامی بیمارِ زمان است. همهٔ ما به یک آیینِ سرعت تعلق داریم.

زندگی عجولانه به شکل ناگزیری می‌تواند سطحی شود. وقتی عجله می‌کنیم، روی سطح می‌لغزیم و نمی‌توانیم با جهان یا آدم‌های دیگر ارتباط واقعی برقرار کنیم