بریده‌هایی از کتاب آنچه در مدرسه یاد نگرفته اید

اکثر ما استعداد فوق‌العاده‌ای در متنفر بودن از خود داریم. اگر با یک غریبه همان‌گونه رفتار کنیم که با خودمان رفتار می‌کنیم، امکان دارد به جرم خشونت دستگیر شویم.

در مدرسه به‌قدری بر روی موضوعاتی چون نحوه فرسایش یخچال‌های قطبی و قوانین حرکت و موارد دیگر تأکید می‌شود که فرصتی برای یادگیری قوانین مهربانی و عشق‌ورزی و یا اصول برقراری ارتباط با خانواده باقی نمی‌ماند.

عشق به معنی این نیست که چشممان را روی ایرادها و نقایص ببندیم و وجود آن‌ها را انکار کنیم. درواقع معنای عشق آن است که به چنین نقایص و ایرادهایی آگاه باشیم و آن‌ها را بخشی از شخصیت و هویت کلی خود تلقی کنیم و نسبت به آن‌ها نگاهی دلسوزانه و غمخوارانه داشته باشیم.

بی‌‌تفاوتی دیگران هرچند برای ما دردناک است اما باید بدانیم که اولین اساس داشتن زندگی آزاد، از بی‌‌تفاوتی و بی‌‌توجهی دیگران نسبت به ما حاصل می‌‌شود.

چرا در طول آن همه ساعتی که در مدرسه سپری کردیم هیچ صحبتی درباره موضوعات اساسی‌تر انجام نشد؟ موضوعاتی که برای داشتن یک زندگی آبرومندانه به آن‌ها نیاز داریم. چطور در مدرسه برای موضوعاتی مانند معادلات دیفرانسیل و انتگرال، فرسایش لایه‌های یخچال‌ها، سیاست ایالت‌های بورگوندی در سده ۱۴۰۰ میلادی، تفسیر شعر امیلی دیکنسون و معادلات مثلثاتی زمان زیادی صرف می‌شد اما برای طیف وسیعی از موضوعات و مسائلی که می‌توانستند به رشد ما کمک کنند زمان بسیار کمی اختصاص داده می‌شد؟ چرا در مدرسه هیچ‌کس به این موضوعات مهم حتی اشاره کوتاهی هم نکرد؟

عاملی که بین ما و افراد نابغه تفاوت ایجاد می‌کند، ساختار مغز و کیفیت آموزش نیست، بلکه باوری است که فرد نسبت به توانایی‌های خود دارد. در حقیقت، عامل متمایز کننده و همین‌طور محدود کننده عزت‌نفس پایین است

ممکن است در هریک از این موقعیت‌‌ها شکست بخوریم اما می‌توانیم مطمئن باشیم که در صورت شکست خوردن هیچ‌کس ما را مسخره نخواهد کرد و در رابطه با ما فکر بدی به ذهنش نخواهد آمد، چراکه الان دیگر می‌‌دانیم احتمالاً هیچ‌کس متوجه اشتباه یا شکست ما نمی‌‌شود و یا اصلاً اهمیتی برایش ندارد.

برای اینکه به ذهن خود احترامی که شایسته آن است را بگذاریم، شاید لازم باشد یاد بگیریم که کمتر به افکار دیگران احترام بگذاریم. حتی شاید لازم باشد تا حدودی بی‌ادب هم باشیم. آرتور شوپنهاور، فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، می‌‌گوید هرکسی را که ملاقات می‌کنیم تقریباً یک احمق است و نباید بیش‌ازحد به او ارزش بدهیم و توجه کنیم.

واقعیت این است که عمرمان درگذر است. باید بدون توجه به سن و سال و زمان بتوانیم خواسته‌‌هایمان را عملی کنیم

اکثر ما استعداد فوق‌العاده‌ای در متنفر بودن از خود داریم. اگر با یک غریبه همان‌گونه رفتار کنیم که با خودمان رفتار می‌کنیم، امکان دارد به جرم خشونت دستگیر شویم.

هنگامی‌که پی می‌‌بریم مهربانی این قدرت را دارد که فردی را از احساس حقارت نجات دهد، روی مهربان بودن سرمایه‌گذاری می‌‌کنیم

دیگران هرگز نخواهند توانست بهترین ناظر و نگهبان زندگی ما باشند زیرا تمایلات و علائق آن‌ها بر اساس نیازهای منحصربه‌فرد ما شکل نگرفته است.

«نوابغ به چیزهایی فکر می‌‌کنند که ما صرفاً فراموش کرده‌‌ایم به آن‌ها فکر کنیم

احساس امنیت و خوشحالی در زندگی مفهومی موقتی و ناپایدار است

هدف ما نباید از بین بردن اضطراب باشد، بلکه باید یاد بگیریم که چگونه اضطراب را مدیریت کنیم و بتوانیم خوب زندگی کنیم و اینکه یاد بگیریم هر زمان توانستیم از ته دل به استرس‌ها و اضطراب‌هایمان بخندیم.

عاملی که بین ما و افراد نابغه تفاوت ایجاد می‌کند، ساختار مغز و کیفیت آموزش نیست، بلکه باوری است که فرد نسبت به توانایی‌های خود دارد. در حقیقت، عامل متمایز کننده و همین‌طور محدود کننده عزت‌نفس پایین است.

دلیل اصلی شکست ما در زندگی بزرگسالی، ناتوانی در رشد و توسعه مهارت‌های عاطفی است: شناختی که از خود داریم، مهارت‌هایی که در مدیریت روابط عاشقانه داریم، توانایی ما در برقراری ارتباط با فرزندان و همکاران، میزان اعتمادبه‌نفس ما، توانایی کنترل آرامش و توانایی مهربان بودن با خودمان. آنچه که باعث از بین رفتن امید و آرزوهای انسان‌ها می‌شود بیشتر درنتیجه شکست و ناتوانی آن‌ها در حیطه‌های عاطفی است تا موضوعاتی که در مدرسه و دانشگاه ارائه می‌شوند.

چطور در مدرسه برای موضوعاتی مانند معادلات دیفرانسیل و انتگرال، فرسایش لایه‌های یخچال‌ها، سیاست ایالت‌های بورگوندی در سده ۱۴۰۰ میلادی، تفسیر شعر امیلی دیکنسون و معادلات مثلثاتی زمان زیادی صرف می‌شد اما برای طیف وسیعی از موضوعات و مسائلی که می‌توانستند به رشد ما کمک کنند زمان بسیار کمی اختصاص داده می‌شد؟

متأسفانه محبوب‌ترین آهنگی که مردم برای مراسم تشییع جنازه خود درخواست می‌کنند تا خوانده شود، آهنگ فرانک سیناترا با عنوان «راه من» است. محتوای این آهنگ زندگی یک فرد بزرگسال را توصیف می‌‌کند که گویی در طول عمرش به‌صورت کاملاً مستقل و آزاد زندگی کرده است. دلیل درخواست پخش این آهنگ برای بسیاری از مردم این نیست که در زندگی‌شان بدون نیاز به اجازه و تائید دیگران زندگی کرده‌اند، بلکه آن‌ها صرفاً آرزوی چنین زندگی را داشته‌‌اند.

آنچه که باعث از بین رفتن امید و آرزوهای انسان‌ها می‌شود بیشتر درنتیجه شکست و ناتوانی آن‌ها در حیطه‌های عاطفی است تا موضوعاتی که در مدرسه و دانشگاه ارائه می‌شوند.

ما تحت تأثیر نظرات نخبگان و واکنش‌‌های موجود، احساس خودمان که شاید بسیار دقیق و درست باشد را نادیده می‌‌گیریم.

سیستم آموزشی رایج در جامعه به ما آموزش داده است تا هرگاه سؤال یا نقدی داشتیم بهترین کار این است که به نظرات کارشناسان و نخبگان آن حیطه گوش فرا دهیم. در داخل این فرآیند، ما به‌طور خودکار یک منبع بسیار غنی و باارزش را نادیده می‌‌گیریم: تجربه‌‌ای که خودمان داریم

روان‌درمانگران معتقدند توانایی ترمیم رابطه، یک توانایی معمولی نیست بلکه مشخص می‌‌کند ما چقدر به لحاظ عاطفی به بلوغ رسیده‌ایم. چنین چیزی است که نشان می‌‌دهد ما واقعاً به سنین میان‌سالی و بزرگسالی رسیده‌‌ایم یا خیر.

ما اغلب در روابط جرأت این را نداریم که تصور کنیم طرف مقابل چیز مهمی برای گفتن و یاد دادن به ما دارد و بر این اساس ترجیح می‌‌دهیم راحت‌‌ترین کار ممکنه را انتخاب کنیم و از او آزرده خاطر شویم

اغلب تصوری که ما از معنای آزادی داریم این است که یعنی آزاد باشیم به سفرهای طولانی برویم یا مجبور به کار کردن نباشیم. اما وقتی عمیق‌تر می‌شویم، آزادی واقعی به این معنی است که دیگر تابع انتظارات دیگران نباشیم.

غریبه‌‌ها نسخه مشابهی از ما هستند که هنوز آن‌ها را نشناخته‌‌ایم (البته با احترام به تفاوت‌‌های موجود بین آن‌ها و ما).

اکثر ما استعداد فوق‌العاده‌ای در متنفر بودن از خود داریم. اگر با یک غریبه همان‌گونه رفتار کنیم که با خودمان رفتار می‌کنیم، امکان دارد به جرم خشونت دستگیر شویم

عشق به معنی این نیست که چشممان را روی ایرادها و نقایص ببندیم و وجود آن‌ها را انکار کنیم. درواقع معنای عشق آن است که به چنین نقایص و ایرادهایی آگاه باشیم و آن‌ها را بخشی از شخصیت و هویت کلی خود تلقی کنیم و نسبت به آن‌ها نگاهی دلسوزانه و غمخوارانه داشته باشیم.

ما باید زندگی را به شکلی هدایت کنیم که گذر زمان را در آن به کندی احساس نماییم. برای داشتن این نوع زندگی باید همانند کودکان پنج ساله، نسبت به چیزهایی که در اطرافمان وجود دارند حساس‌تر باشیم و آن‌ها را بدون هیچ احساس تعصب و غروری بپذیریم و کاوش کنیم. باید مکث کنیم و به چهره‌های یکدیگر نگاه کنیم، به غروب آفتاب خیره شویم، از گرداب‌ها و رنگ‌ رودخانه‌ها تعجب کنیم

چرا در طول آن همه ساعتی که در مدرسه سپری کردیم هیچ صحبتی درباره موضوعات اساسی‌تر انجام نشد؟ موضوعاتی که برای داشتن یک زندگی آبرومندانه به آن‌ها نیاز داریم.