بریده‌هایی از کتاب گوش ماهی

پدرم همیشه می‌گفت هر جایی که قلب بتپد، مغز از کار می‌افتد.

زندگی ادامه دارد. با همهٔ لعنتی بودنش... با تمام بی‌رحمی‌هایش... با همهٔ ثانیه‌ها و فرصت‌های از دست رفته‌اش هنوز ادامه دارد

منطق عشق کور است، جوری چشم آدم را می‌بندد که نتوانی واقعیت‌ها را ببینی

هر جا که دیدی هر چه‌قدر می‌سازی باز داره خراب می‌شه یعنی اون چیزی که می‌لنگه خودتی. یعنی باید خودتو بسازی

خاصیت لیلی بودنِ او همین است. آن‌قدر بی‌صدا و آرام و بی‌رحمانه از زندگی‌ات می‌رود بیرون که انگار هیچ‌وقت نبوده و با بودنش زندگی‌ات را زیر و رو نکرده!

اعتماد حسیه که از قلب شروع می‌شه. اولش نمی‌خوای اعتماد کنی، اما دلت بهت دستور می‌ده. ممکنه اشتباه کنی. شاید دلت اشتباه کنه و واقعا اون چیزی نباشه که باورش داری، اما خوبیش اینه که تا وقتی که ناامیدت نکرده می‌تونی از این حس لذت ببری. بهت آرامش و امنیت می‌ده و این حس واقعا قشنگه!

«کاش حکایت همهٔ گوش‌ماهی‌های بیرون افتاده از آب، کنار ساحل و روی شن‌های داغ، یک‌بار دیگه از نو رقم بخوره!»

ـ عشق با ارزش‌ترین حسِ دنیاست امیرعطا. بهت اجازه نمی‌ده خودخواه باشی. انگار به همه چی فکر می‌کنی جز خودت، اما این آزار دهنده نیست. انگار هر چی بیشتر از خودت می‌گذری آتیشش شعله‌ورتر می‌شه و برات ارزش بیشتری پیدا می‌کنه