بریده‌هایی از کتاب غزلواره های دلم

گاهی گمان نمی‌کنی ولی خوب می‌شود گاهی نمی‌شود که نمی‌شود که نمی‌شود. گاهی هزار دوره دعای اجابت است گاهی نگفته قرعه به نام تو می‌شود

که گر تلخ است، شیرین است از آن لب هرچه فرمایی.

بابا تو که لازم نیست نخ بدی بهش، اون خودش داره متر متر طناب می‌فرسته برات.

«هر وقت خواستی قلبت بیرون از بدنت به طپش بیفته بچه‌دارشو»

پس این تویی که باید خودت رو بشکنی. سختی بکشی، شاید هم زجر بکشی و بمیری چون شیرین فرهادی شدی که حتی یه تیشه هم از خودش نداره.

تنها عرض یک خیابون فاصله می‌انداخت بین من و اویی که خیلی بیشتر از این فاصله‌ها از هم دور بودیم.

نگاهی که از سرماش بدجوری به خودم لرزیدم.

خدایا ببخش! این بندهٔ ناخلف و روسیاهت رو ببخش و بذار حداقل به بودن تو دلش خوش باشه. تو این دنیای بی‌رحم دیگه هیچ کسی رو جز تو نداره. می‌دونم که بالاخره می‌بخشی، که الرحم‌الراحمینی، که خدایی و می‌گذری از سر تقصیراتم.

کاش می‌شد راه رفته رو برگشت. کاش می‌شد مثل انشاهای زمان مدرسه یه بار چرکنویس نوشت و یه بار پاک‌نویس.

می‌ترسم خدا، می‌ترسم از پسش برنیام. پس تو بیا و شونه‌هام رو بگیر که اگه تو باشی می‌تونم یه تنه به جنگ تمام دنیا برم

«ترسم که اشک در غم ما پرده در شود وین راز سر به مهر به عالم ثمر شود گویند سنگ لعل شود درمقام صبر آری شود و لیک به خون جگر شود»

می‌دونی برادر من، می‌گن زن بلاست. اما خدا هیچ خونه‌ای رو بی‌بلا نکنه