بریده‌هایی از کتاب چراغ های آبی یوکوهاما

آدم با واقعیت‌ها زنده است، ولی با خیالاتش زندگی‌ش رو سر می‌کنه

پای فانوس دریایی از همه‌جا تاریک‌تر است.

هرکس در خانه‌اش آرامش یافت، چه سلطان و چه شبان، سعادت را یافته است.

با تو حالم خوبه. بگو بشنوم.

زیبایی را باید نه در اشیا، بلکه در بازی نور و سایهٔ آن‌ها جست.» ایواتا گفت: «در ستایش سایه‌ها.

آدمیزاد حیوونیه که توی تارهای معنایی که خودش تنیده گیر افتاده.

با هم آینده را بسازیم.

پای فانوس دریایی از همه‌جا تاریک‌تر است.

پای فانوس دریایی از همه‌جا تاریک‌تر است.

اصالت واقعی زمانی به دست می‌آید که آدمی راه زندگی‌اش را به‌سان مصرعی شاعرانه با ردی از خون بر کاغذ نقش کند.

خدا نور من و نجات من است. از چه‌کس ترسان باشم؟

روشنایی‌های شهر چه زیباست.

زیبایی را باید نه در اشیا، بلکه در بازی نور و سایهٔ آن‌ها جست

نژادپرست‌ها عقل و صداقت ندارن. نژادپرستی یه‌جور ترس یا نفرت غیرعقلانیه.

وقتی همون غربی‌ها ما رو آدم حساب نمی‌کنن، ما برای چی باید اهمیتی به نظر اون‌ها بدیم؟ چرا باید دست روی دست بذاریم تا اون‌ها بیان برای ما تکلیف تعیین کنن؟

خوب یادم هست اولین بار چه شد که عاشق ژاپن شدم: کارتون فوتبالیست‌ها. سریالی انیمیشنی دربارهٔ یک فوتبالیست اعجوبه به‌نام سوباسا که زندگی‌اش در حوالی کوه فوجی می‌گذشت. برای من که آن زمان پسربچهٔ شش‌ساله‌ای در یکی از شهرک‌های اطراف مادرید و عاشق سلبریتی‌ها و قهرمانان بودم، کاپیتان سوباسا آمیزه‌ای بود از دکتر دولیتل، رابینسون کروزوئه و کاپیتان نیمو. هر قسمت از فوتبالیست‌ها علاوه بر اینکه بخشی از توانایی‌های خارق‌العادهٔ او را در زمین فوتبال نشان می‌داد، به سراغ روابط او با دوستان و رقیبانش می‌رفت و نیز رابطهٔ گهگاه پیچیده‌اش با والدینش (مادرش که زن خانه‌دار همواره دل‌واپسی بود و پدر سبیلویش که ناخدای سرخوشی بود، همیشه به دریانوردی). ولی چیزی که بیش از همه در فوتبالیست‌ها دوست داشتم، میزانسن آن بود. مدل موهای اجق‌وجق، خوراک ماهی

«ببینین پروردگارمون چه نعمتی به ما عطا کرده. این کلمات رو هیچ‌وقت فراموش نکنین فرزندانم. جلال ما چونان ابر که بر خورشید خیمه زند، میان زمین و آسمان جاری است.»