بریده‌هایی از کتاب چه بر تو گذشته است؟

اگر یکی از والدین از زندگی کودک محو شود یا حضور کم‌رنگی داشته باشد و یا ناگهان فرد دیگری وارد آن زندگی شود، پیش از آنکه کودک فرصت داشته باشد کاملاً به او اعتماد و علاقه پیدا کند، این اتفاق برخی نواحی سلولی مغز را، که وظیفهٔ ایجاد حس ارزشمندی در کودک را دارند، دچار آسیب و نقصان می‌کند. احساس «خود» یا همان برداشت از خود، به‌عنوان فردی ارزشمند یا بی‌ارزش و یا کم‌ارزش، تمام تصمیمات و روابط ما را در آینده تحت تأثیر قرار می‌دهد. وقتی فرزندان مشاهده کنند که تصمیمات والدین برای جدایی و همچنین آشنایی با فرد دیگری خلاف احترام‌گذاشتن به خواسته و عواطف آنان است، باورشان دربارهٔ ارزشمندی‌شان تخریب می‌شود.

همان‌طور که در زندگی پیش می‌رویم، بوها و صداها و تصاویر حافظهٔ ما را پیوسته تحریک می‌کنند و خاطرات و تجربیات پیشین را به سطح می‌آورند.

«غم‌انگیزترین وجه زندگی امروز این است که سرعت پیشرفت‌های علمی از سرعت افزایش خِردورزی انسان پیشی گرفته است».

مخرج مشترک همهٔ این گفت‌وگوها همواره یک چیز بود و هرگز تغییر نکرد: همهٔ ما می‌خواهیم بدانیم کیستیم و آنچه می‌گوییم و انجام می‌دهیم چقدر برای دیگران اهمیت دارد.

همدلی یعنی بتوانی خود را از نظر احساسی و شناختی، در جایگاه دیگری بگذاری تا بتوانی موقعیت مورد نظر را از پنجرهٔ نگاه او دریابی.

ارتباطات مؤثر و مفید فرد را از گرایش به انواع اعتیادها و عادات مخرب برحذر می‌دارد و این کلید همین معماست.

مخرج مشترک همهٔ این گفت‌وگوها همواره یک چیز بود و هرگز تغییر نکرد: همهٔ ما می‌خواهیم بدانیم کیستیم و آنچه می‌گوییم و انجام می‌دهیم چقدر برای دیگران اهمیت دارد.

اگر با کسی برخورد کنیم که مشابه داشته‌های پیشینمان نباشد، ممکن است حالتی تدافعی در ما برانگیزد، اما اگر پیشاپیش، مغزمان پُر از داده‌هایی از منابع مختلف دربارهٔ مثلاً شکل، اندام، نژاد یا فرهنگ، شده باشد، قطعیت و شناختی راجع به آن خواهیم داشت. اغلب، پدیده‌های روزانهٔ زندگی‌مان مستقیمآ به این شیوهٔ پردازش مغز از داده‌های قبلی و انطباق آن با شرایط جدید مرتبط است. به همین دلیل، پاسخ به پرسشِ «بر تو چه گذشته است؟» برای درک این موضوع که «چِت شده» یا چرا این‌طوری هستی، بسیار اهمیت دارد.