بریده‌هایی از کتاب وقتی بن بست های دنیا ترک می خورند

فکر مسموم اول تو را از لذت زندگی کردن محروم می‌کند و بعد به‌تدریج اسباب نابودی تو را فراهم می‌کند.

مشکلات هیچ زمان تو را رها نمی‌کنند، تنها کمی از تو دور می‌شوند. گاهی خیلی دور، آن‌قدر که گمان می‌کنی برای همیشه رفته‌اند و گاهی نه چندان دور. در هر دوحال در کمین‌اند تا تو در استیصال چراهای بی‌پاسخ غرق شوی آن‌گاه به تو حمله‌ور می‌شوند تا تو را از پای درآورند. پس حواست پرت چند چیز نشود: اول چراهایی که با آن خودت و همه را سرزنش می‌کنی و بعد در فکرت برای سرکوب آن‌ها حکم صادر می‌کنی در حالی‌که وظیفه تو صادر کردن حکم نیست اجرای قوانین درست زندگی کردن است. دوم قیاس‌هایی که در شرایط ناآگاه بین نداشته‌های خودت و داشته‌های دیگران انجام می‌دهی در حالی‌که باطن آنچه تو ظاهرش را می‌بینی شاید چیز دیگری باشد.

بین همه افکار خوب و بدی که دور آدم را می‌گیرند گاهی بی‌فکری بهترین فکر است.

بین همه افکار خوب و بدی که دور آدم را می‌گیرند گاهی بی‌فکری بهترین فکر است.

سوم بزرگ‌بینی بدی‌های کوچک یک‌نفر که به واسطه آن خوبی‌های بزرگ آن نفر را فراموش می‌کنی

زبان بدن قوی، رمز موفقیتش در ارتباط با آدم‌ها بود. از دست و پا و ابرو وقفسه سینه تا لب‌های کوچک و ناخن انگشت اشاره همه را به کار می‌گرفت. آدم دلش می‌خواست ساعت‌ها پای صحبتش بنشیند و یک کلمه حرف نزند و فقط تماشایش کند.

اگر اینطور به قضیه نگاه کنیم که دنیای دیگه‌ای وجود نداشته باشه همه چی خیلی مسخره هست منظورم اینه که باید جای دیگری وجود داشته باشه تا یه چیزهایی از این دنیا اون‌جا جبران بشه. این به نظرم منطقی تر از نابودی محض در این دنیاست.

بغلی نباشه که گرمت کنه خیلی زود از سرما منجمد می‌شی سینیور، حتی اگر کنار گرم‌ترین شومینه دنیا باشی.