بریده‌هایی از کتاب ساعت بی عقربه

ما اغلب خشممان را بر سر کسانی خالی می‌کنیم که به ما نزدیک‌ترند،

«تنبلی با خودش بدبختی می‌آره.»

هیچ‌وقت به مرگ خودش فکر نکرده بود، تنها در آینده‌ای نامعلوم و مبهم تصورش کرده بود

انگار زندگی‌اش همین بود و بس، رفتن به داروخانه و تأمین معاش همسر و خانواده‌اش.

هرکسی نیاز داره یکی رو داشته باشه که تحقیرآمیز  نگاهش کنه.

می‌ترسید که یک‌وقت این تراژدی باعث شود دوباره صمیمیت و گرمی به زندگی زناشویی سرد و یکنواختشان برگردد،

انتظار کشیدن در پیری درست مثل کودکی ملالت‌بار است،‌